چکیده:
هدف از این پژوهش،تأثیر تمرین تداومی منظم و بیتمرینی متعاقب آن بر عامل نشانگر بیماریهای عروق کرونر بود.بدین منظور 35 سر موش نر 3 ماههنژاد ویستار به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی(20- n )و کنترل(15- n بدون هیچگونه برنامهء تمرینی)قرار گرفتند.برنامهء تمرینی به مدت 12 هفته و هفتهای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص اجرا شد(پس از 24 جلسه تمرین،5 سر موش از آزمودنیهای این گروه،بیتمرینی را تجربه کردند تا آثار بیتمرینی بررسی شود).خونگیری پس از 14 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف تمرین با شرایط مشابه انجام و مقادیر ICAM-1 با استفاده از کیت تجاری الایزا شرکت RD و با دستگاه Elis Reader اندازهگیری شد.دادهها با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون t وابسته و مستقل تجزیه و تحلیل شدند.نتایج نشان داد مقادیر sICAM-1 در 24 جلسهء نخست تمرین کاهش یافت که معنیدار نبود (122/0- P )،اما با ادامهء تمرین تا 36 جلسه،کاهش معنیداری در مقدار sICAM-1 مشاهده شد(000/0- P ). همچنین مشخص شد در اثر بیتمرینی سازگاریهای ایجاد شده از دست میرود و بدن در معرض خطر آسیب های التهابی آتروژنز قرار میگیرد(70%- P ).بهطول کلی،این تحقیق نشان میدهد اندازهگیری مولکول چسبان سلولی sICAM-1 ابزار سودمندی در تشخیص مؤثر عوامل مختلف محیطی در اختلالات عروقی است و از طرفی تمرینات تداومی منظم با کاهش غلظت sICAM-1 روشی سودمندی در پیشگیری و کاهش آترواسکلروز است.
خلاصه ماشینی:
"آداموپلوس5و همکارانش(2001)تأثیر 12 هفته تمرینات ورزشی بر مولکول چسبان بین سلولی sICAM-1 در بیماران با ناتوانی قلبی مزمن را بررسی و گزارش کردند که این برنامۀ تمرین که روزانه 30 دقیقه تمرین روی چرخ کارسنج با 70 تا 80 درصد HRmax و 50 روز در هفته انجام شد،با کاهش معنیدار عوامل التهابی محیطی همراه (1)- Simpson (2)- Akimoto (3)- Soluble Intercelluar Adhesion Moledule-1 (4)- Smith (5)- Adamopoulos بود.
با نگاهی به پیشینۀ پژوهش مشخص میشود با (1)- Robert (2)- Wang (3)- Ding (4)- Yannakoulia (5)- Christopher (6)- Nicklas وجود تحقیقات انجام گرفته در زمینۀ تمرینات حاد و شدید بهویژه از نوع برونگرا با افزایش مقادیر التهابی sICAM-1 همراه بوده(5،19،24،25)،پژوهشهایی که اثر تمرینات استقامتی را بر sICAM-1 بررسی کردهاند.
بخشی از نتایج این پژوهش به تأثیر 4 هفته بیتمرینی بر شاخص التهابی sICAM-1 اختصاص دارد که مشخص شد در گروه تجربی که از جلسۀ 24 فرایند بیتمرینی را تا پایان دوره تجربه کردند(گروه بیتمرینی)،مقادیر sICAM-1 با افزایش همراه بود و به مقادیر سطوح پایه نزدیک شد،به عبارت دیگر 4 هفته بیتمرینی متعاقب 24 جلسه اجرای تمرین تداومی سبب شده است تا مقدار sICAM-1 افزایش یابد و سازگاریهای ایجاد شده در اثر تمرین از بین برود.
نتیجهگیری بهطور کلی یافتههای این پژوهش نشان داد،تمرینات منظم تداومی و طولانی مدت تغییرات مطلوبی در غلظت sICAM-1 ،شاخص جدید پیشگوییکنندۀ حوادث قلبی عروقی ایجاد میکند که با کاهش التهاب عمومی و سایتوکینهای پیش التهابی همراه است."