خلاصه ماشینی:
"اسمیت در این کتاب ده جامعهشناس:پارسونز-اسمار- آیزنشتاد،بندیکس،اسکاچپول،لیپست،مور،والرشتین،مارشال،رانیمن، گیدنز،مان،الیاس و چهار مورخ:تامپسون،اندرسون،بلوخ،برودل و یک جامعهشناس-مورخ:تیلی-را مورد بررسی قرار داده است و به جایگاه و نقش آنان در احیاء و تداوم جامعهشناسی تاریخی پس از جنگ جهانی دوم پرداخته است.
اسمیت در همین فصل اول،تعریف خود را از جامعهشناسی تاریخی، که در پیش گفتار طرح کرده بود،بسط میدهد و بر این باور است که«جامعهشناسی تاریخی مطالعهی گذشته برای پی بردن به این امر است که جوامع چگونه کار میکنند و چگونه تغییر مییابند.
اسمیت معتقد است که برخلاف این دو دسته، جامعهشناسی تاریخی از سوی مورخان و جامعه شناسانی مطرح میشود که تأثیر متقابل گذشته و حال،وقایع و فرایندها،کنش و ساختار را مورد توجه و پژوهش قرار میدهند6.
اسمیت معتقد است که«انتشار تقریبا هم زمان آثار عمدهی پدی اندرسون و ایمانوئل والرشتان را در 1974-اولی در تحلیلی در سطح اروپا و دومی تحلیلی جهانی-میتوان مقطعی مناسب تلقی کرد و آن سال را به عنوان شروع مرحلهی دوم جامعهشناسی تاریخی پسا-جنگ به حساب آورد15.
اندرسون در دو کتاب گذرگاهها و شجره نسبها،به دنبال این بود که مشخصهی آشکار و اساسی تحول تاریخی را در اروپا شناسایی و تبیین کند که چرا شیوهی تولید سرمایهداری از اروپای غربی آغاز شده است.
در این باره بنگرید به همیلتون،کولنیز و دیگران؛تاریخنگاری و جامعهشناسی تاریخی؛ترجمهی دکتر هاشم آقاجری؛تهران،کویر،1385؛مترجم همچنین یادآور شده است که کتاب دیگری در زمینه جامعهشناسی تاریخی با عنوان«بینش و روش در جامعهشناسی تاریخی»به ویراستاری تد اسکاچپول در دست چاپ دارد در این باره بنگرید به یادداشت مترجم در ص 9 و ص 115 کتاب اسمیت."