خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) نگاه ویژه از«تئاتر برای همه»تا تئاتر همگانی مسعود نور محمدیان سالیان درازی است که«تماشاگر»به عنوان رکنی اساسی در تئاتر مورد بحث اهالی آن است،رکن اساسی از آن جهت که بدون تماشاگر تئاتر تحقق پیدا نمیکند؛پس لازم است اهمیتی در خور،آنچنانکه شایسته نام و جایگاهش است،به او داده شود؛چه تماشاگر از عوامل تعیینکننده تحول تئاتری در همه دوران حیاتش محسوب میشود؛ پس وقتی بر سراپرده آخرین جشنواره تئاتر فجر،شعار«تئاتر برای همه»حک میشود،بیش و پیش از هر چیز یادآور اهمیت تاریخی مقوله تماشاگر و همچنین این دغدغه قدیمی اهالی نمایش است.
» اما در ایران وقتی به عقب نگاه کنیم،در دوره صفویه به لحاظ وضع مذهب شیعه به عنوان مذهب رسمی کشور،اراده بر این بود که هنرهایی که حول محوریت شیعه میچرخند، (به تصویر صفحه مراجعه شود) به حیات خود ادامه دهند و گاهی از آنها حمایت نیز بشود،مثل معماری،شعر،تعزیه (بهطور کل،دستههای نمایشی)لاکی کاری و رویه کوبی و....
ناصر الدین شاه تکیه دورلت را در جنوب کاخ گلستان یا تکیه شاهی را در کاخ نیاوران ساخت و متعلقان دربار پهلوی هم به (به تصویر صفحه مراجعه شود) ساخت تئاتر شهر در چهار راه ولی عصر(عج) همت گماشتند؛ولی سؤال اینجا است که با چنین تحرکات پراکنده و البته سلیقهای،به کجای قامت تئاترمان ردای عمومیت پوشانده شده است؟ «در نخستین ثلث قرن،تئاتر در نیویورک چنان سوداگری خوبی شده بود که در سال 1928 هشتاد و شش سالن در نیویورک وجود داشت،حال آنکه در سال 1980 شمار آنها چهل بود."