خلاصه ماشینی:
"این مقاله به تحلیل تلاشهای جمهوری اسلامی برای حل مسایل سیاسی،اقتصادی و اجتماعی که همانا پیامدهای رشد فزایندهء شهرها هستند و نیز به ارزیابی ارتباط میان اهداف ایدئولوژیکی رسمی حکومت و برنامههای موجود اقتصادی آن در روند حل معضلات مربوط به فقر شهری میپردازد.
در این میان عنصر مهم و جدید دیگر نیز که مهاجرت پناهندگان افغانی و عراقی است به رشد جمعیت کمک قابل توجهی کرده است.
4در سلسله مراتب و درجهبندی شهری ایران و در شکل توسعهء شهر تهران نیز در عرض بیست سال پس از انقلاب تغییرات مهمی ایجاد شده است.
همزمان با افت اقتصاد کشور پس از پیروزی انقلاب،رتبهء تهران در میان شهرهای ایران تنزل کرد و مشهد به خاطر اهمیت موقعیت مذهبی فزایندهء آن،از اصفهان دومین شهر بزرگ ایران سبقت گرفت.
مهاجرت به شهرها با اعلام تصمیم رژیم جمهوری اسلامی مبنی بر ضرورت کاهش تفاوت درآمد شهری-روستائی،سرمایهگذاری در بخش کشاورزی افزایش یافت و دولت به منظور متنوع کردن اقتصاد روستائی،به گسترش صنایع روستائی پرداخت.
گرچه این برنامه یک اقدام تاریخی به نظر میرسید،اما،برپایهء استدلال منتقدان،این قانون در مورد خانوادههای بزرگ بیخانمان و پناهندگان جنگ امکاناتی را منظور نکرده بود و بههرحال در نهایت امر به گسترش دامنهء کاغذبازی و باز کردن زمینه جدیدی برای رشوهخواری انجامید.
تهران همچنان عرصهء اصلی رشد زندگی شهری در ایران است،اما رشد نسبی جمعیت تهران،به نسبت قابل ملاحظهای کاهش یافته، با این همه،جمعیت شهر در فاصلهء انقلاب تا سال 1984،تقریبا دو برابر شد.
به: Farhad Kazemi,Poverty and Revolution in Iran,New York University Press,1980,p."