چکیده:
هدف تحقیق:هدف این تحقیق،مقایسه میزان آسیبزایی سه نوع پرش عمقی متداول بوده است.روش تحقیق:بدین منظور 36 نفر مرد ورزشکار داوطلب(سن 47/2-+97/21،وزن 74/4-+88/70،قد 23/10-+49/175 و شاخص توده بدن 38/7-+01/23)،به طور تصادفی به چهار گروه 1 BDJ ،2 CMDJ ،3 CMWDJ و کنترل،تقسیم شدند.ابتدا پس از جمعآوری نمونههای خونی،گروه BDJ ،بلافاصله پس از تماس پاها با زمین(بدون خم شدن زانوها)،گروه CMWDJ ،با کمی مکث و خم کردن زانوها(90 درجه)و گروه CMWDJ ،با استفاده از وزنه،تکنیک پرش عمقی مربوط به خود را در طی 6 ست پیاپی تا سرحد خستگی و با فاصله استراحت 5 دقیقه در بین ستها،انجام دادند.در خاتمه،پس از گذشت به ترتیب 20 دقیقه و 24،48 و 72 ساعت از پایان آزمون،نمونههای خونی به طور مجدد جمعآوری شدند.نتایج:نتایج نشان داد که در اثر استفاده از هر سه نوع تکنیک پرش عمقی،تغییر معنیداری در فعالیت آنزیم CK در مقایسه با زمان استراحت به وجود میآید و علیرغم کاهش پیشرونده آن در هر سه گروه(پس از پایان آزمون)، بجز در گروه CMDJ ،هنوز سطح فعالیت این آنزیم حتی پس از گذشت 72 ساعت نیز،به مقادیر اولیه خود برنمیگردد(05/0> P ). همچنین تفاوت معنیداری در میزان تغییرات فعالیت این آنزیم در گروههای تجربی در مقایسه با گروه کنترل،در تمام مراحل اندازه گیری مشاهده شد(05/0> P ).به علاوه تفاوت معنی داری در میزان تغییرات فعالیت CK هر دو گروه تجربی BDJ و CMDJ ، نسبت به گروه CMWDJ ،در فاصله زمانی بین استراحت تا 20 دقیقه پس از پایان آزمون مشاهده شد(05/0> P ).بحث و نتیجه گیری:بطور کلی میتوان نتیجهگیری کرد که تفاوت معنیداری از لحاظ میزان احتمال آسیبزایی سه تکنیک پرش عمقی مورد تحقیق،وجود ندارد.
خلاصه ماشینی:
"نتایج:نتایج نشان داد که در اثر استفاده از هر سه نوع تکنیک پرش عمقی،تغییر معنیداری در فعالیت آنزیم CK در مقایسه با زمان استراحت به وجود میآید و علیرغم کاهش پیشرونده آن در هر سه گروه(پس از پایان آزمون)، بجز در گروه CMDJ ،هنوز سطح فعالیت این آنزیم حتی پس از گذشت 72 ساعت نیز،به مقادیر اولیه خود برنمیگردد(05/0> P ).
شکل 1-نحوه قرارگیری سکوهای پرش عمقی (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 1-برخی ویژگیهای جسمانی و فیزیولوژیکی آزمودنیها(تعداد 36 نفر) (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 2-فعالیت آنزیم CK گروهها(بر حسب واحد بین المللی)،در مراحل مختلف (به تصویر صفحه مراجعه شود) پس از کسب اطمینان از توزیع طبیعی تمام دادهها از طریق آزمون K-S و همچنین عدم وجود تفاوت بین گروهی در میانگین ها و همسانی واریانسهای هر چهار گروه در زمان استراحت(آزمون لون)،دادههای به دست آمده در طی 5 مرحله اندازهگیری(پیش از آزمون،20 دقیقه و 24،48 و 72 ساعت بعد از آزمون)با استفاده از آزمون اندازهگیری مکرر،تجزیه تحلیل شدند و در صورت معنیدار بودن تفاوت،به منظور بررسی بیشتر تفاوتهای بین گروهها،از آزمون تعقیبی و توکی و بین مراحل از آزمون LSD 1 استفاده شد.
بحث و نتیجهگیری به طور کلی،نتایج این تحقیق نشان داد که در اثر استفاده از هر سه نوع تکنیک پرش عمقی BDJ ، CMDJ و CMWDJ ، تغییر معنیداری در سطوح CK پلاسمایی به وجود میآید و علیرغم کاهش پیشرونده فعالیت آنزیم CK در فاصله استراحت، سطوح این آنزیم حتی پس از گذشت 72 ساعت نیز،هنوز به مقادیر اولیه خود برنمیگردد."