خلاصه ماشینی:
"فریدون آدمیت فرزند عباسقلی قزوینی مشهور به آدمیت(به دلیل بنیان نهادن جامع آدمیت)است و از همان کودکی در محیط سیاست و علم و گفتوگوهای موافق و مخالف،تربیت مییافت و تحصیلات متوسطه او در دبیرستان دارالفنون پایان گرفت و چه بسا اندیشه نگارش کتاب امیر کبیر و ایران از برکات تحصیل در دارالفنون و راهنماییهای مرحوم محمود محمود(-محمود پهلوی)باشد و به گمان نگارنده شاید داوریهای فریدون آدمیت درباره سید حسن تقی زاده نیز کموبیش بیرابطه با فریدون جوان و محمود کاردان عقیدهمند،مؤلف تاریخ روابط سیاسی ایران و انگلیس،نباشد.
بهرحال آدمیت پیش از ورود به دانشگاه،پدر را از دست داد؛اما با پشت کار کامل تحصیلات خود را در رشته حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران به پایان رساند و در سال 1321 خورشیدی در سن 21 سالگی به اخذ درجه لیسانس(کارشناسی)نائل شد و پایاننامه او درباره امیر کبیر بود که با عشق و علاقه تمام به نگارش در آمد و به مرور افزودههایی پیدا کرد و اگر آدمیت فقط همین یک کتاب را نوشته بود،باز هم در زمره مورخان درجه اول ایران به شمار میرفت.
بنیانهای فکری و عقیدتی با مقدمه پیش گفته،معلوم است که آموزشهای خانوادگی و تعلقات سیاسی و پارهای روابط(از آن میان همکاری عباسقلی خان با مرحوم سید جعفر مشیر الدوله)و گرایشهای خاص فراماسونی پدر و دوستان او،به مصداق العلم فی الصغر کالنقش فی الحجر در وجدان علمی آن روانشاد تأثیر گذاشته است و از طریق استادان ایرانی آزاده و میهن دوست،صیغههای استقلالگرایانه ملی و آزادیخواهانه و مدرن پیدا کرده که در کتاب امیر کبیر و ایران انعکاس یافته است."