خلاصه ماشینی:
"با ایجاد چنین مناطقی،اولا شعاع این مناطق را با چانهزنیهای سیاسی میتوان افزایش داد و از این طریق به پیشنهاد روسیه مبنی بر تقسیم برابر 15 درصد بخش جنوبی دریا بین ایران،آذربایجان و ترکمنستان جامه عمل پوشاند و نتیجتا سهم ایران از دریا افزایش پیدا خواهد کرد و ثانیا دغدغه ایران از تهی شدن منابع هیدروکربنی دریای خزر آسوده خواهد شد؛زیرا این منابع یا از مناطق انحصاری کشورها استخراج خواهند شد و یا در صورت استخراج از مناطق مشترک،عایدات آن به جیب ایران نیز خواهد رفت.
مواضع ایران ایران در ابتدا همانند مواضع اولیه روسیه ترجیح میداد که بخشی از دریا بهعنوان منطقه انحصاری ملی و مابقی آن اعم از بستر و روی بستر بهعنوان منطقه مشاع مورد استفاده کشورهای همجوار قرار گیرد،ولی پس از تغییر مواضع روسیه،ایران خواستار تقسیم برابر دریا بین 5 کشور ساحلی با احتساب 02 درصد برای هر کشور گردید که این موضع با مخالفت روسیه، آذربایجان و قزاقستان مواجه گردید؛این سه کشور با طرح این استدلال که باید بین سهم هر کشور با اندازه ساحل آن تناسب ایجاد شود طرح ایران را غیر عملی دانستند.
با توجه به تجربه کشورهای مختلف جهان که همگی برای حل و فصل مسالمتآمیز اختلافات ارضی و همچنین معطل نگذاشتن بهرهبرداری از منابع زیربستر به ایجاد رژیم مناطق مشترک مبادرت کردند به نظر میرسد که بهترین راهحل برای فائق آمدن بر مشکلات رژیم حقوقی دریای خزر ایجاد چنین مناطق مشترکی به صورت دو جانبه بین ایران و آذربایجان،ترکمنستان و آذربایجان و یا سه جانبه بین ایران،آذربایجان و ترکمنستان میباشد."