خلاصه ماشینی:
"موضوع دیگر اینکه دینوری فتنه عامر بن حضرمی را در بصره قبل از شروع جنگ صفین و هنگام حرکت امام برای جنگ میداند،در حالیکه شواهد و قرائن حاکی از آن است که این فتنه پس از جنگ نهروان و در اواخر حکومت امام(ع)بروز کرد، یعنی هنگامی که نافرمانیهای کوفیان و دیگر عراقیان به اوج رسیده بود و زمینه چنین فتنههایی فراهم گردیده بود،معاویه عامر را فرستاد و آن فتنه ایجاد گردید که در نهایت توسط جاریه و با درایت او حل گردید،این موضوع به صورت مفصل در الغارات ثقفیکوفی41و شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید42 آمده و با توجه به وضع یاران امام و موقعیت برتر ایشان قبل از صفین و بعد از جمل،انجام این آشوب و فتنه در آن محدوده زمانی و طولانی شدن آن امکان نداشت.
در مورد نگرش اعیان نیشابور و اینکه چرا بدون مقاومت شهر را تسلیم ترکمنان کردند، باسورث به مصالح اقتصادی،تجاری و کشاورزی ولایت اشاره میکند که بخصوص در دوران پادشاهی مسعود به علت بیتوجهی غزنویان به امنیت منطقه،به خطر افتاده بود و اعیان نیشابور و کلا خراسان برای حفظ این منافع از خطر نابودی، راسا به مصالحه با سلجوقیان روی آوردند.
باسورث با اشاره به منابع خاصی که در تالیف جلد دوم کتاب از آنها سود جسته،به اهمیت و میزان اطلاعات هرکدام از آنها پرداخته و در ادامه ارزیابی کوتاهی از اهمیت تاریخی این دوره ارائه میدهد که عصر میانی و ایام زوال دودمان غزنویان هند است زیرا غزنویان در مقابله با قدرت دودمان ترک سلجوقی،ناچار شدند خراسان و نیمه غربی افغانستان کنونی را به آنها واگذار کنند."