چکیده:
آقای میثمی در این سخنرانی قرآنرا کتاب علم آفرین معرفی میکند. به نظر ایشان،
علم آفرینی قرآن در ارائه روش شناخت است. وی دیدگاه روشنفکران دینی را که تلاش
کردهاند قرآن و علم را سازگار نشان دهند، ناکافی و بیفایده میداند و معتقد است باید
پیشگامی قرآنرا در آفرینش علم به عنوان یک اصل در نظر داشت. آن چه روشنفکران دینی
مطرح کردهاند، پیشگامی علم بوده است و به دنبال آن تلاش شد تا نشان دهند که قرآن نیز
همان حرفهای علمی را زده است.
خلاصه ماشینی:
"قرآن کتاب بهینهای است علم آفرین، که متدلوژی و روش شناخت خاصی معرفی میکند و این خود بانی و باعث آفرینش علوم میشود.
اگرچه این متدلوژی بهطور شفاف و صریح در قرآن وجود دارد اما به دلیل بینشهای بازدارنده جاری، از این نگرش محروم شدیم و توان و وقت خود را صرف اثبات خدا کردیم و رسالت دین دار کردن مردم، با این فرض که مردم، بیدین و بیخدا و در خسران محض به سر میبرند.
نشانه دیگری که قرآن به ما میدهد و به علم آفرینی کمک میکند این است که جهان غرب ـ اگر از یونان شروع کنیم ـ به دوگانگی فلسفی ماده و معنا معتقدند و میگویند که کار عملی پست و کار فکری ارجمند است.
2. این اشاره آقای میثمی که گویا در میان اندیشمندان ما اصلیترین جهاد، اثبات وجود خدا بوده است، اشاره درست است اما نمیتوان آنرا ریشه عقب افتادگی ما به حساب آورد.
مخالفت با قیاس به مراتب خطرناکتر از مخالفت با استقراست؛ زیرا قیاس در همه جا، در فلسفه، در زندگی روزمره، در ریاضیات، در علم تجربی و همه علوم جاری است و این سخن به معنای آن نیست که استقرا به قیاس باز میگردد، برخی اندیشمندان تلاش کردهاند که استقرا را به قیاس برگردانند اینجانب با این عمل مخالف هستم؛ زیرا استقرا بهطور کلی نوع دیگری از استدلال است که نتیجه خود را به شکل احتمالاتی به اثبات میرساند در حالیکه قیاس نتیجه خود را به شکل قطعی اثبات میکند، در استقرا فرضیه بافی وجود دارد ولی در قیاس جایی برای فرضیه بافی نیست."