چکیده:
اعتبارات پرداختی سیستم بانکی یکی از منابع اصلی تأمین مالی در اقتصاد به حساب میآید و در بازار پولی، بانکها عمدهترین تأمین کننده نیازهای مالی در کشور هستند.
از آنجا که هر قدر سهم دولت از این اعتبارات بیشتر باشد، از سهم بخش خصوصی کاسته میشود و از طرف دیگر، بر مبنای برخی نظریات اقتصادی صرف برخی هزینهها توسط دولت میتواند اثر مثبت بر سرمایهگذاری بخش خصوصی داشته باشد، مقاله حاضر به بررسی وضعیت اعتبارات پرداختی سیستم بانکی به بخشهای دولتی و غیردولتی در کنار هزینههای دولت از طریق بودجه، اختصاص یافته است تا تأثیر آنها بر تشکیل سرمایه ناخالص داخلی مورد ارزیابی قرار گیرد.
نتایج بررسی تغییرات تشکیل سرمایه ثابت ناخالص داخلی نشان میدهد که پرداخت اعتبارات به بخش خصوصی در مقایسه با بخش دولتی در تشکیل سرمایه ثابت ناخالص داخلی تأثیر بیشتری داشته است.
خلاصه ماشینی:
"اثر مثبت بر سرمایهگذاری بخش خصوصی داشته باشد، مقاله حاضر به بررسی وضعیت اعتبارات پرداختی سیستم بانکی به بخشهای دولتی و غیردولتی در کنار هزینههای دولت از طریق بودجه، اختصاص یافته است تا تأثیر آنها بر تشکیل سرمایه ناخالص داخلی مورد ارزیابی قرار گیرد.
متوسط رشد بدهی بخش غیردولتی در طول برنامه اول، 33 درصد و در برنامه دوم توسعه، 30 درصد و در چهار سال برنامه سوم توسعه؛35 درصد بود، که نشان میدهد هر چند در برنامه دوم، از رشد بدهیهای بخش غیردولتی به سیستم بانکی کاسته شده و این امر نیز از ناموفقیت گسترش پرداختهای اعتباری به بخش غیردولتی در مقابل بخش دولتی حکایت میکند؛ولی در برنامه سوم، سیاستهای گسترش امکانات بانکی برای بخش غیردولتی نسبت به برنامه اول و دوم، موفقتر بوده است.
Khan,"Blejer Determination of Private Investment in Pakistan",IMF Staff Paper,Vol 72,)4891(,p.
4. بهتر است تا در رابطه با کاهش بدهیهای بخش دولتی به سیستم بانکی اقدام شود؛ زیرا ارقام نشان میدهند که در طول سالهای گذشته کاهش بدهی سهم بخش دولتی به بانک مرکزی به هزینه افزایش سهم بدهیهای بخش دولتی به سایر بانکها تحقق یافته است که در نتیجه بیشتر شدن کل بدهی بخش دولتی به سیستم بانکی، و در نتیجه منجر به کاهش سهم بخش خصوصی شده است و اثر منفی آن نیز بر روی تشکیل سرمایه ثابت ناخالص داخلی بیشتر خواهد بود."