خلاصه ماشینی:
"بسیاری از پیامبران الهی و پیروان آنها، همچنین اهل بیتعلیهمالسلام و یارانشان، توانستند با تقیه بهنگام، درست و شجاعانه، دین الهی را از خطر نابودی حفظ کنند؛ همچنین دستاوردهای وحیانی را از خطر زوال مصون بدارند و حتی در بسیاری از زمانها، جان خود را از نابودی نابهنگام، زودرس و احیانا کم ثمر باز دارند؛ چنان که در این باره از حضرت علیعلیهالسلام چنین روایت شده است: «وآمرک ان تستعمل التقیة فی دینک، وایاک ثم ایاک ان تتعرض للهلاک وان تترک التقیة التی امرتک بها فانک شائط بدمک ودماء اخوانک، معرض لنعمک ولنعمهم للزوال مذلهم فی ایدی اعداء دین الله وقد امرک الله تعالی باعزازهم؛(1) به تو امر میکنم که تقیه را در دینت به کار ببری.
مشهورترین آیه در تجویز تقیه، این آیه شریفه است که میفرماید: «لا یتخذ المؤمنون الکفرین أولیآء من دون المؤمنین ومن یفعل ذ لک فلیس من الله فی شیء إلآ أن تتقوا منهم تقل-ة ویحذرکم الله نفسه وإلی الله المصیر »؛(12) «مؤمنان نباید کافران را به جای مؤمنان به دوستی بگیرند و هر که چنین کند، در هیچ چیز از خدا، برای او بهرهای نیست؛ مگر اینکه از آنان به نوعی تقیه کند و خداوند شما را از عقوبت خود میترساند، و بازگشت همه به سوی خداست.
استاد شهید مرتضی مطهریرحمه الله در این باره مینویسد: «تقیه، مطلقا یک نوع تاکتیکی است برای حفظ هدف و رسیدن به هدف؛ و قانونی است که عقل آن را میپذیرد؛ بلکه واجب میشمارد و در جهان سیاست نیز بدون آنکه نام آن را تقیه بگذارند، آن را میپذیرند."