چکیده:
همایش از نظر میزان فراگیر بودن موضوع و یا گستره جغرافیایی شرکتکنندگان به سه دسته ملی،منطقهای و بین المللی تقسیم میشوند.همچنین همایشها برحسب وظایفی که برعهده دارند نامهای مختلفی از قبیل کنفرانس،کارگاه آموزشی، کمیسیون،سمپوزیوم،فروم و...به خودمیگیرند.در این مقاله ابتدا به تعریف انواع همایشها از نظر گستره جغرافیایی پرداخته و سپس کلماتی که در زبانهای دیگر به معنای همایش آمده و به نحوی در زبان فارسی وارد شده است تعریف شده و در آخر به چگونگی برگزاری یک همایش و زمانبندی آن پرداخته شده است.
خلاصه ماشینی:
"edu انواع همایشها از نظر میزان فراگیر بودن موضوع و یا گسترهء جغرافیایی شرکتکنندگان همایش ملی وزارت امور خارجهء کشورمان[2]و همچنین دانشگاه صنعتی شریف،[3]هردو،همایشهای ملی را چنین تعریف کردهاند: «چنانچه افراد شرکتکننده در یک گردهمایی را اتباع داخلی یک کشور تشکیل دهند ولو اینکه تعدادی متخصص و صاحبنظر خارجی نیز به لحاظ شخصیت علمی در آن شرکت داشته باشند،به آن گردهمایی یا نشست،ملی اطلاق میگردد».
در«آئیننامهء نحوه برگزاری گردهمائیهای بین المللی» مصوب 30/8/1380 هیأت وزیران کشورمان همایش وقتی بین المللی است که علاوهبر دارا بودن هرسه شرط فوق شرط چهارمی را نیز به این شرح داشته باشد:«بخش قابل قبولی از سخنرانیها و مقالههای علمی توسط شرکتکنندگان خارجی ارائه شود».
یا در صورتی که کنفرانس بین المللی درباره زبان فارسی،با یکی از مشاهیر کشورمان در ایران تشکیل شود،یقینا بیش از 60 درصد مقالهها توسط متخصصان ایرانی ارائه خواهد شد و این در حالی است که شرکتکنندگان میتوانند از میان همه محققان جهان و به تعداد زیاد باشند و کنفرانس واقعا جنبه بین المللی به خود بگیرد.
بهطور کلی،در سمینار موضوع بحث مشخص است؛بیش از یک نفر سخنرانی میکند؛بحث و پرسش و پاسخ میان سخنرانان و شرکتکنندگان وجود دارد؛ منظور از برگزاری آن نیل به مصوبه قانونی نیست؛تعداد شرکت کنندگان محدود است و جنبه آموزشی و اطلاعرسانی دارد؛هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی میتواند تشکیل شود و الزاما ادواری نیست."