چکیده:
رجعت از ضروریات مکتب تشیع،و از مقوله هایی است که بسیار مورد توجیه و تاویل قرار گرفته و شبهاتی در مورد آن مطرح شده است،این در حالی است که قرآن و احادیث به طور صریح و روشن بر قطعی بودن آن صحه گذاشته و اشاره به بازگشت گروهی از انسانها به دنیا پیش از برپایی رستاخیز کردهاند.مقاله حاضر تحلیل این اعتقاد مهم شیعی از نگاه قرآن و احادیث بوده و پژوهشی است کوتاه در تبیین و تحکیم یکی از معتقدات مسلم مذهب امامیه که همان«رجعت» است
خلاصه ماشینی:
"ألم تر إلی الذین خرجوا من دیارهم و هم ألوف حذر الموت فقال لهم الله موتوا ثم أحیاهم(بقره، 2/243)؛آیا ندیدی جمعیتی را که از ترس مرگ از خانههای خود فرار کردند و آنان هزاران نفر بودند(که به بهانه ٔ بیماری طاعون از شرکت در میدان جهاد خودداری کردند) خداوند به آنها گفت بمیرید(و به همان بیماری که آن را بهانه قرار داده بودند، مردند) سپس خدا آنها را زنده کرد(و ماجرای زندگی آنها را درس عبرتی برای آیندگان قرار داد) علامه ٔ طباطبایی در تفسیر آیه ٔ فوق روایتی از احتجاج بدین مضمون نقل می کند که امام صادق(ع) فرمود:خداوند زنده کرد قومی را که جهت فرار از طاعون از دیار خود خارج شده بودند، عده آنها بسیار کم بود، پس خداوند آنها را برای مدتی طولانی هلاک کرد به طوری که استخوان های آنان پوسید،بدنهایشان متلاشی شد و خاک شدند(در این زمان) خداوند حزقیل را به رسالت مبعوث کرد و برای این که به این پیامبر،آفرینش خویش را نشان دهد، با دعای حزقیل بدنهای آنها را جمع کرده و ارواح آنها را به بدنشان برگرداند و تمام آنان با همان قیافه قبلی زنده شدند و تا مدت زیادی زنده ماندند.
10 و در تفسیر دیگری آمده است: آنها هفتاد نفر بودند،همه را خداوند میراند،ولی طبق خواست موسی(ع) مبنی بر این که پاسخ بنی اسرائیل را چه بگویم،خداوند همه را دوباره زنده گردانید (ثم أحیاهم،بقره/243) و به زندگی خود ادامه دادند و این خود دلیل بر رجعت در امت محمد(ع) است،چون پیامبر فرمود:هر چه در بنی اسرائیل واقع شده در امت من نیز واقع می شود:«لم یکن فی بنی اسرائیل شیء،الا فی امتی مثله»."