چکیده:
ایجاد فرصتهای شغلی برای متقاضیانی که رشد بیش از نیم میلیون نفر در سال را تجربه می کنند، به عنوان حادترین موضوع در پیشروی سیاستگزاران ایران قرار دارد. برآوردها نشان می دهد نرخ رشد نیروی کار به طور متوسط 3/3 درصد در دوره 1381-1385 خواهد بود و در صورت تداوم وضعیت موجود، نرخ بیکاری در سال 1385 به 21 درصد خواهد رسید. هدف این مقاله، شناسایی بخش های از اقتصاد کشور است که دارای بیشترین پتانسیل ایجاد فرصتهای شغلی در مقایسه با بخشهای دیگر هستند. برای دستیابی به این هدف در قالب یک جدول داده - ستاده که مجموعه فعالیتهای اقتصادی کشور را به 41 بخش تفکیک سازی می کند. پتانسیل اشتغال زایی بخشهای دیگر مختلف با استفاده از شاخصهای پیوند پیشین، کشش تقاضای نهایی اشتغال و نیز هزینه لازم (بر حسب تقاضای نهایی) برای ایجاد یک فرصت شغلی تمام وقت رتبه بندی می شود. نتایج نشان می دهند که بر اساس پیوند پیشین بخش های خدماتی مذهبی و اجتماعی، زراعت، خدمات کسب و کار، سایر خدمات آموزش عمومی، بخش های با پیوند پیشین کمتر از نظر هزینه لازم برای ایجاد هر فرصت شعلی تمام وقت، بیشترین افزایش تقاضای نهایی را نیاز دارند. بالاترین هزینه مربوط به بخش تحقیق و توسعه با 8/184 میلیون ریال و کمترین آن در خدمات مذهبی و سایر خدمات اجتماعی با 14.9 میلیون ریال برای ایجاد یک فرصت شغلی تمام وقت است
Creating job opportunities for job seekers، who experience a growth of more than half a million per year، has become a crucial problem for Iranian policy makers. Estimations depict that on average the growth rate of labor will amount to 3.3 percent during 1381-1385. Also، continuation of current economic situations will result in a 21 percent unemployment rate.
The purpose of this paper is to identify those economic sectors whose potentials in job creation are higher than others. Our analytical framework is Input-Output technique which consists of backward linkage and employment creation elasticity. Furthermore، the cost of creating a full-time job in terms of final demand is calculated. According to backward linkage، findings indicate that Social and Religious Services، Agriculture، Business، Education Services sectors are ranked top and of the lowest cost job creation، respectively. The highest cost of creating a full-time job belongs to the R&D sector with the amount of 184.8 million Rials، and the lowest to the Social Services with the amount of 9.14 million Rials.
خلاصه ماشینی:
"برای دستیابی به این هدف در قالب یک جدول داده-ستانده کهمجموعه فعالیتهای اقتصادی کشور را به 41 بخش تفکیکسازی میکند،پتانسیل اشتغالزایی بخشهای مختلفبا استفاده از شاخصهای پیوند پیشین،کشش تقاضای نهایی اشتغال و نیز هزینه لازم(برحسب تقاضای نهایی)برای ایجاد یک فرصت شغلی تماموقت رتبهبندی میشود.
برای تعیین اولویتهای توسعهای بخشهای مختلف اقتصاد ایران از نظر توانایی بالقوه ایجاد اشتغال،شاخصهای پیوند پیشین در بخش(4-1)و کششهای تقاضای نهایی اشتغال در(4-2)ارائه میشود.
اسفندیار جهانگرد(1381)،با استفاده از جدول داده-ستانده 78 بخشی 1370 مرکز آمار ایران،کششهای تقاضای نهایی تولید و اشتغال را با بهکارگیری تعاریف ارائه شده از سوی شرستا و متاس(1991)با محوریت بخشهای صنعتی اقتصاد ایران محاسبه کرده است.
رهیافت شاخصهاث پیوند و ضریب فزاینده که بهطور وسیعی در پژوهشهای انجامشده در ایران مورد استفاده قرار گرفتهاند،ممکن است تصمیمگیران و سیاستگزارن را در تعیینبخشهای کلیدی گمراه سازد،به این دلیل که رتبهبندی بخشها براساس پیوندهای اشتغال میتواندیک صنعت نسبتا کوچک را به عنوان یک صنعت مهم جلوه دهد و یا اینکه یک بخش با حجم بزرگ رابه عنوان یک بخش کم اهمیت نشان دهد.
معکوس ضریب فزاینده اشتغالزایی تقاضای نهایی(سرمایهگذاری به صورت تشکیلسرمایه،صادرات،افزایش مصرف خصوصی یا دولتی)،نشاندهنده هزینه لازم برای ایجاد یک فرصتشغلی است؛و فرصت شغلی ایجاد شده به صورت مجموع اشتغال ایجاد شده مستقیم و غیرمستقیماست،بدین معنی اکه اگر a ریال افزایش در تقاضای نهایی بخش j سبب ایجاد یک فرصت شغلیمیشود؛به دلیل وجود روابط پیوند بین صنایع تنها قسمتی از این فرصت شغلی در خود بخش ایجادمیشود و قسمت دیگر در میان صنایع پیوسته پیشین آن توزیع میشود."