چکیده:
اگر چه نقش مطبوعات بیشتر از منظر اجتماعی، سیاسی و فرهنگی قابل بررسی است، این
نکته را نمیتوان نادیده گرفت که پیدایش و گسترش مطبوعات، تأثیرات فراوان در نثر
فارسی داشته که گرایش به سادهنویسی، از مهمترین آنها است.
بررسی ویژگیهای نثر مطبوعاتی-به عنوان یک نوع ادبی در تاریخ ادبیات معاصر
ایران-نیازمند تحقیقات گسترده است.آنچه در این مقاله میخوانید، بررسی ویژگیهای
نثر مطبوعات بین سالهای 1357-1332 هجری شمسی است.علت گزینش این دوره، یکی پختگی
نثر مطبوعاتی این دوره و دیگر، رواج مطبوعات، به ویژه مجلات تخصصی ادبی، است.
خلاصه ماشینی:
"در مقاله حاضر با تکیه بر سه روزنامه مشهور اطلاعات، کیهان، مهر ایران و سه مجله تخصصی ادبی آن روزگار یعنی ارمغان، سخن و یغما، ویژگیهای نثر مطبوعاتی این دوره بررسی شده است.
نمونههایی از اصطلاحات بیگانه که معادل مناسب فارسی برای آنها وجود داشته و در مطبوعات آن دوره به کار رفته، از این قرار است: سابوتاژ به معنی تخریب و ویرانگری(مهر ایران، ش 1406، ص 2)، پرستیژ، به معنی شخصیت(اطلاعات، ش 11112، ص 12)، اکیپ به معنی گروه(کیهان، ش 9995، ص 10)، پروتست به معنی اخطار(اطلاعات، ص 8999، ص 5)، پرتره در معنی شمایل(کیهان، 9998، ص 3)، پرویاگاند در معنی تبلیغ(مهر ایران، ش 1413، ص 1)، رل در معنی نقش(کیهان، ش 4733، ص 4)، دمونستراسیون در معنی تظاهرات (کیهان، 5860، ص 8)، و دهها نمونه دیگر.
در نثر مطبوعات این دوره، این شکل از فعل مرکب نیز رایج بوده است: -دیگر به گفتار ادیبان و دستورنویسان گوش چرا باید داد؟(سخن، دوره 8، ش 4، ص 318) -خوانندگان، خود مراجعه به آن کتب و جراید میتوانند کرد.
این نوع استفاده از حرف ربط«چه»که در فارسی امروز کمتر به چشم میخورد و بیشتر جنبه ادبی پیدا کرده، در نثر مطبوعاتی دوره مذکور رایج بوده است: -پرواز هواپیما عملی نبود؛چه تندبادی میوزید.
نویسندگان معاصر، از جمله اهل مطبوعات دوره مورد بحث ما، نیز از این مصادر فراوان بهره جستهاند:کوچیدن، لولیدن، خشکیدن، جنگیدن، مزیدن(به معنی مزه کردن)و حتی فلسفیدن(یغما، دوره 6، ش 6، ص 256)و دهها مصدر دیگر، نمونههای کاربرد این گونه مصادر در نثر مطبوعاتی است."