چکیده:
روانشناسی تربیتی ثابت کرده است که اگر به کودکان اعتماد کنیم ، آنان افرادی متکی به نفس بار می آیند و اگر به آنها اجازه دهیم که در مسایل مربوط به خود تصمیم گیری کنند، مسوولیت پذیر خواهند شد. بر همین اساس ماده 12 کنوانسیون بین المللی حقوق کودک توصیه می کند که برای کودکان باید فرصتهایی فراهم آورده شود تا بتوانند در هر یک از مراحل دادرسی، اجرایی و قضایی مربوط به خود به طور مستقیم یا از طریق یک نماینده ابراز عقیده نماید.
دولت جمهوری اسلامی ایران در اسفند 1372 به کنوانسیون یاد شده محلق شد و تعهد کرد که مقررات آن را به شرط عدم مغایرت با موازین اسلامی یا قوانین داخلی، اجرا کند. مقاله حاضر به بررسی شیوه اجرای ماده 12 کنوانسیون در قوانین ایران می پردازد
خلاصه ماشینی:
"» کنوانسیون بینالمللی حقوق کودک از آن جهت بر حق ابراز عقاید کودکان تأکید دارد که این حق مقدمه مشارکت اجتماعی آنان است،به عبارت دیگر تا فردی آزادی ابراز عقیده نداشته باشد چگونه میتواند نیت خود را به مرحله عمل درآورد.
به عنوان مثال پسر 13 سالهای که برخلاف تمایلش و در اجرای مقررات قانون منی،از آغوش مادر محروم و مجبور به زیستن در کنار پدر شده است،و در مدرسه نیز تشویق به انتخاب نمایندهای جهت شرکت در مجلس دانشآموزی میگردد و در عمل مشاهده میکند که نه عقیده او در خصوص زیستن با پدر یا مادر مهم بوده و نه به عقیدهنماینده منتخب او توجهیکردهاند،مسلما اعتقادش را به دموکراسی از دست میدهد و در نهایت آنچه از قوانین و رفتار بزرگترها میآموزد آن است که خود محور باشد و بیتوجه به عقاید دیگران زیرا ذات نایافته از هستی بخش*کیتواند که شود هستی بخش "