چکیده:
مفهوم و دلالت عناوین دو موضوع عمده و مربوط به هم در معناشناسی
هستند.اما، در این مقاله فقط دلالت مورد بحث قرار میگیرد.اصطلاح دلالت به رابطهای
اطلاق میشود که بین یک عبارت و هر پدیدهای برقرار است که آن عبارت در بافت بخصوصی
حاکی از آن باشد.از دیدگاه معناشناسی، آنچه که به این نوع رابطه مربوط میشود،
موضوع این مقاله را تشکیل میدهد.1-هدف این نوشته ارائه توصیفی نسبتا کلی درباره اصطلاح دلالت(reference)در متون
زبان شناسی، به ویژه در نوشتههای معنی شناسی است. نخست کاربرد این اصطلاح در
حوزهای نسبتا محدودتر توصیف میشود.سپس مفهوم گستردهتر اصطلاح دلالت، که اول بار
از سوی فلسفهدانان و پس از آن از جانب زبانشناسان به بحث گذاشته شده است، توصیف
میشود.برای اینکه مرز موضوعات مطروحه در مقاله مشخص شود، به عوض ارائه عناوین، از
شماره استفاده شده است.بخشهایی از مقاله که با شمارههای 1، 2 و 3 مشخص شدهاند،
صرفا مباحث مقدماتی را دربر میگیرند و پیکره اصلی بحث مورد نظر از شماره 4 به بعد
است.«دلالت»همواره مورد توجه دانشمندان علاقمند به زبان، چه فلسفه دانان و چه زبان
شناسان، بوده است.
خلاصه ماشینی:
"هرچند المن از اصطلاح reference به منزله یک عنوان برای نامیدن مفهوم خاصی در نظریه خود استفاده نمیکند، اما در بحثهای خود پیوسته این واژه را به مفهوم دلالت واژه بر تصویر ذهنی به کار میبرد، که جهت روشن شدن چگونگی کاربرد این اصطلاح از سوی وی برگردانهایی از دو جمله کتاب وی ارائه میشود«بنابه تعریف، کلیه نشانهها حاکی از چیز غیرند، یعنی دلالت بر چیزی غیر از خود میکنند.
زبانشناس معتقد است که میتوان یک شئ موهوم، تخیلی، انتزاعی و غیره را مدلول عبارت دلالی تلقی کرد، چه در غیر این صورت زبان بخش عظیمی از موارد دلالی، یا عوامل ارتباطی خود را از دست داده و تا حد سایر نظامهای نشانهای، مانند چراغ راهنما و غیره نزول خواهد کرد.
14-گروههای اسمی نامعین عموما به صورت عبارات غیر دلالی به کار برده میشوند، اما تحت شرایط خاصی این گونه عبارات میتوانند دلالت بر مدلولی کنند که بستگی به این دارد که گوینده تصوری از مدلول ان(البته نه به دقت مدلول گروه اسمی معین)در ذهن داشته باشد یا نه.
در جملههای مثال(14)، دیروز، او، امروز، من، (احتمالا دانشگاه)، آنجا، اکنون، شما، این شهر، آنها، دیروز، منزل وی، همه عبارتهای دلالیاند، زیرا با توجه به بافت موقعیتی گفتار، هر کدام مدلولی را مشخص میکند که شنونده میتواند از آن آگاه باشد، برخی از واژههای اشاری(آن، این)هم میتوانند به طور مستقل و هم همراه با اسم به عنوان وابسته به کار روند، هنگامی دلالت آنها صحیح و معتبر است که به صورت مستقل و به عنوان ضمیر به کار برده میشوند."