خلاصه ماشینی:
"به احتمال زیاد،آرزوی طراحان برنامههای عمرانی و مسوولین این بود که به دنبال اصلاحات ارضی،فیودالها و مالکین بزرگ به سوی صنعت هجومآورده و مانند"ساموراییها"ی ژاپن که بعد از اصلاحات ارضی در ژاپن در قرن گذشته میلادی،صنایع مهمی را ایجاد کردند،آنان نیز سرمایههای خود را در این بخش به کار اندازند و به صنعتی شدن کشور کمکهای فراوانی کنند،اما عملا ثابت شد که جز تعداد انگشتشماری از مالکین بزرگ،اکثر صاحبان صنایع افرادی جدید و یا تجار و صاحبان کارگاهها و صنایع کوچکی که از قبل در فعالیتهای اقتصادی اشتغال داشتند،بودند،که از فرصت مناسب ایجاد شده،استفاده کردند.
اگرچه برنامه عمرانی پنجم(1352-1356)به علت افزایش مداوم درآمد نفت،پیاپی موردتجدید نظر قرار گرفت و آخر الامر نیز به مرحله اجرا درنیامد،معهذا،در طول این دوره،بخش خصوصی جمعا 170 میلیارد ریال برای ایجاد صنایع و بخش عمومی مبلغ 421 میلیارد ریال در صنایع و معادن سرمایهگذاری کردند.
7-مونتاژ هرصنعتی مجاز نیست از آغاز برنامه دوم،بهخصوص برنامه سوم که صنعتی شدن در کشور بهطور جدیتری شروع شد،مسؤولین وقت تمایل زیادی به خریداری و نصب یک کارخانه ذوب آهن از غرب داشتند و میدانستند که این صنعت اساس کار است و بدون تولید آهن و فولاد در داخل،وابستگی به خارج زیاد خواهد بود!
11-سهم بخش صنایع در ایجاد اشتغال 17 درصد اشتغال کل کشور را بخش صنعت به عهده دارد و این رقم تقریبا مساوی سهم این بخش در تولید ناخالص داخلی است!طبق آمار بانک مرکزی تعداد شاغلین کارگاهها و کارخانجات بزرگ(10 نفر و بیشتر)از 674 هزار نفر در سال 1369 به 708 هزار نفر در سال 1374 افزایش یافته است."