چکیده:
هدف این مقاله بررسی ارزشیابی به ویژه ارزشیابی آموزشی در سیرهء پیامبر(ص)و اهلبیت(ع)است.یافتههای این بررسی نشان میدهد که در سیرهء معصومان(ع)انواع ارزشیابی از قبیل ارزشیابی معلم و فراگیر،ارزشیابی تشخیصی،تکوینی و پایانی،ارزشیابی شفاهی،ارزشیابی انفرادی،ارزشیابی هدفگرا و ارزشیابی مشارکتی مورد توجه بوده است.
خلاصه ماشینی:
"از این سه سیره نیز استفاده میشود که اولا،در صورت صحیح بودن پاسخ آزمونی بلافاصله باید صحت آن را تأیید کرد و ثانیا،خوب است که آزمودنی را مورد تحسین و تشویق قرار دهیم.
همچنین در صورتی که آزمودنی آموزهها را به درستی نیاموخته و یا اشتباه آموخته است باید آنها را دوباره به او آموخت و به صرف ارزشیابی اکتفا نکرد؛ چرا که هدف ارزشیابی یادگیری است و ثالثا،در ارزشیابی باید به نتایج و استنباطهای فراگیر از آموزهها توجه کرد نه آنچه فراگیر در حافظه خود نگه داشته است؛از این رو،امام وقتی شاگردش در ارزشیابی،دستاوردهای خود را بیان میکند او را تحسین میکند.
نکتهء دیگری که از مجموع سیرههای فوق استفاده میشود این است که ارزشیابیها باید به صورت مخفیانه باشد؛به عبارت دیگر،اگر نتیجهء ارزشیابی مثبت است مانعی ندارد که در جمع مطرح شود،ولی اگر نتیجه آن منفی بود نباید آن را در جمع بیان کرد.
اگر کسی به درستی یاد نگرفته بود،مورد مذمت قرار نمیگرفت و یا به تشخیص پیامبر(ص)در این مورد آثار مثبت ارزشیابی در جمع بیشتر از آثار منفی آن برای فرد ارزیابیشونده بوده است وگرنه قاعده کلی ارزیابی به صورت فردی است.
نکتهء دیگری که از سیره دربارهء ارزشیابی میتوان ستفاده کرد این است که در ارزشیابی باید بسیار دقیق بود تا حقی از کسی ضایع نشود،به ویژه در مورد کودکان و جایی که رقابت وجو دارد و شرایط به گونهای است که فراگیران قدرت درک تفاوتها را ندارند."