خلاصه ماشینی:
"سخنران، با نقد و بررسی وضعیت موجود، طرح و بررسی و ارائه راه و روش علمی را، برای هدایت فعالیتهای واژهگزینی در مجاری مناسب و بنای آن بر پایههای استوار، ضرور شمرد و، از جمله، مسائل زیر را درخور توجه خاص دانست: چه واژههایی را باید بین المللی دانست و از زبانهای دیگر وام گرفت؟ از میان واژههای موجود عربی مأنوس و فارسی نامأنوس کدام را باید برگزید؟ شفاف بودن واژه برگزیده تا چه حد مطلوب است؟ برای یک اصطلاح خارجی عام یک معادل باید برگزید یا چند معادل؟ تعریف اصطلاح داده شود یا در ابهام بماند؟ پیشوندها و پسوندهای خارجی اعم از یونانی و لاتینی را به یک لفظ فارسی باید برگرداند یا چند لفظ؟ از وندهای فارسی چگونه در واژهسازی باید بهره گرفت؟ اصطلاحات علمی باید روشن نمایانده شوند یا کاملا ژارگون باقی بمانند؟ خوشآهنگی الفاظ و اقبال عمومی و گریز از اجزای ظاهرا نامأنوس تا چه حد ضرور است؟ با ساخت دستوری واژهها در زبان مبدأ و مقصد چطور باید برخورد کرد؟ در استفاده از مصادر جعلی (برساخته) در این دوره، اگر مجاز باشد، تا چه حد باید پیش رفت؟ هماهنگی در واژهگزینی در کشورهای فارسیزبان ضرورت دارد یا نه؟ نشست اول (به ریاست دکتر حسن حبیبی، رئیس بنیاد ایرانشناسی) دکتر حسین معصومی همدانی رابطه واژهگزینی و استقلال زبان فارسی را مطرح و اظهار نظر کرد که به رغم وجود آثار علمی فراوانی که ایرانیان و غیرایرانیان به فارسی نوشتهاند، زبان فارسی در گذشته زبان علم نبود.
وی، بر اساس آراء سگر (Juan Sager( و وایزنهوفر (Peter Weissenhofer( ، که صبغه فلسفی دارد، ویژگیهای دو نوع واژهگزینی را در جدول توصیفی صفحه بعد ارائه داد: نشست چهارم ـ فرایندها و اصول و ضوابط واژهسازی (به ریاست غلامعلی حداد عادل، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی) دکتر هاراطون داویدیان، ضمن سخنرانی خود با عنوان کاربرد لغات مترادف در زبان علمی، این نکته را درخور توجه دانست که در مکالمات روزمره، چشمپوشی از تفاوتهای جزئی موجود در معانی کلمات مترادف عموما به مفهوم کلام لطمه نمیزند، اما، در زبان علمی، این تفاوتها حایز اهمیت است."