چکیده:
در تجربه دینی.به ویژه تجربه عرفانی، مسأله حاکی از واقعیت بودن تجربه و عینیت
داشتن متعلق تجربه دینی، پرسشی اساسی و برای اهداف الهیاتی، بنیانی است.رودلف اتو
فیلسوف و متکلم آلمانی(1937-1869)معتقد است که متعلق تجربه مینوی-که تفسیر خاص او
از وجه جامع تجربههای دینی است-امری عینی و حقیقتی خارج است که این تجربه آن را
مکشوف میسازد.در این مقاله، اصل ادعا و ادله اتو بر آن مورد ارزیابی قرار گرفته
است.
خلاصه ماشینی:
"مقدمه آیا انسان راهی به سوی معرفت خداوند به عنوان یک واقعیت خارجی دارد؟پس از رواج افکار کانت در نقد عقل محض، این اندیشه که از راه عقل نظری نمیتوان درباره بود و نبود خداوند و اسما و صفات او سخن گفت مقبولیت عام یافت و ضعف راهی که کانت با توسل به عقل عملی، موسوم به برهان اخلاقی، برای اذعام به واقعیت خداوند گشود، نتوانست جانشین براهین سنتی منزوی شده در ادای وظیفه اثبات وجود خدا گردد؛هر چند زمینه مناسبی برای رشد رویکرد تحویل دین به اخلاق پدید آورد.
دیدگاه اتو را میتوان این گونه تفسیر کرد که تحقق احوال خاصی در انسان، مانند حالت هیبت، تحیر، شیفتگی و جذبه، همه و همه حاکی است ک انسان خود را در برابر سری کاملا دیگر، دارای عظمتی بیمانند و جمال و کمالی بی بدیل مییابد و این جز با اذعان و باور به وجود عینی و خارجی چنان موجودی میسور نیست، هر چند دلیل عقلی بر وجود آن نباشد.
-نقد اتو بر ویلیام جیمر:ویلیام جیمز(1910-1842)هر چند برای اتو بسیار درس آموز بوده و کتاب انوع تجربه دینی 2 او جزء مهمترین آثار کلاسیک در باب تجربه دینی و معرفی نقش محوری آن در امر دین و دینداری به شمار میرود، اما از نظر اتو یک نقد مهم بر آن وارد میگردد و آن این است که ویلیام جیمز به عنوان یک تجربهگرا و پراگماتیست 3 معتقد است عقیدهای حقیقت دارد که نیاز یا انتظاری را بر طرف سازد و یا خواستهای را ارضا کند."