رایحه درد و یادی از شاعری صمیمی (سروده عطاءالله فریدونی)

"از«فریدونی»در سال 84«آوازهای جنگلی باد»را خوانده‌ایم و بسیار پیشتر از آن جزوهء شعری که این شاعر به هنگام دوران تحصیلی‌اش به دست چاپ سپرده بود. «رحمانی»در این مقدمه،هم از شخصیت برجسته و خصوصیات والای اخلاقی و انسانی‌ «فریدونی»سخن به میان کشیده است و هم از شعرهای سه دهه‌ی چهل،پنجاه،و شصت وی که‌ «رایحهء درد»تنها بخشی از آن‌هاست. می‌خواهم از«فریدونی»،«پزشک متخصص قلب»، «شاعری شیفته»،«موسیقی‌دانی مسحور»و از همه مهمتر از«انسانی دردآشنا»سخن سر کنم که‌ تنها اگر شخصیت انسانی او را زیر سئوال بریم دفتری با صدها برگ خواهد شد!). بواقع شخصیت انسانی«فریدونی»-آن‌چنان‌که حقیر هم در سال 86 در«کادح»نوشتم و هنگام خاک‌سپاری‌اش بر مزارش یادآور شدم:(مجموعه‌ی شکل‌یافته‌ای بود از نکات خوب و مثبت چرا که در زندگی‌اش«زیستن»به صورت واژه‌ای تنها و اختصاصی برایش مطرح نبود. ضمن گرامیداشت،یاد«دکتر عطاء الله فریدونی»سرایندهء«رایحهء درد»در آستانه‌ی چهارمین‌ سال درگذشتش،«گلابگیران»سوگسرود چاپ نشده«بیژن کلکی»شاعر قدیمی و خوشآوازه‌ معاصر را(که روز درگذشت«فریدونی»سروده بود)از نظرتان می‌گذرانیم: ما بی تو به شیدایی شیداترین غزل آفتاب را بر پوست هر ستاره نوشتیم."