چکیده:
شاعران و نویسندگان برجسته صاحب سبک خاصی هستند که در تاریخ ادبیات به نام آنها ثبت است. در این مقاله سبک شاعر ایرانی، طالب آملی (ف 1036 ه ق) مورد تحلیل قرار گرفته است. سبک طالب در حد وسط دو جریان عمده شعر فارسی عصر صفوی، یعنی شاخه هندوستانی و شاخه ایرانی آن قرار دارد. در این نوشتار مشخصه های سبکی شعر طالب در دو بخش زبان (واژگان و نحو) و بیان (عناصر بلاغی) شناسایی و با ذکر نمونه هایی معرفی شده است.
خلاصه ماشینی:
"طالب که در پی استعارات و تشبیهات نازک است،طبعا با نازکاندیشیهایش استعارات و تشبیهات اغراقی فراوان خلق میکند؛که گاه بسیار زیبا و مایه حیرت است: به تن بویا کند گلهای تصویر نهالی را به پا در جنبش آرد خفتگان نقش قالی را (622) هنگان تکلم چو یکی معنی باریک پنهان شوم اندر سخن از بس که ضعیفم (757) در گلستانی که من آهی کشم تا روز حشر غنچه را حسرت فروش جلوهء شبنم کنم (276) تن چون یاسمینش نازپرورد است تا حدی که گردد رنجه گر پوشند پیراهن ز مهتابش (836) دیگر آنکه اغراقهای او زمینهء شکلگیری تصاویر انتزاعی و تجریدی است و برعکس اغراقهای ادوار پیش که معمولا در جهت بزرگنمایی یا کوچکانگاری امری بوده است،اغراقهای طالب-و کلا اغراقهای شعری این عهد-رویکردی انتزاعی دارند و در حکم زمینه و تمهیدی برای تدارک تجرید و انتزاع و خلق تصاویر تجریدی و انتزاعیاند: بس که در بزم تو گردد دیده لبریز نگاه چون ز جا خیزم نگه میریزد از دامان من (118) از پیکر ملایک جوشد سماع روح گاهی که نغمهریز شود ارغنون من (118) دمی که میکند از حال من به لطف سؤال جواب بر لبم از شرم آب میگردد (175) تناسب خاص الفاظ سراج الدین علیخان آرزو اکبر آبادی منتقد هندی«نزدیکی نسبت»و تناسب الفاظ را از عمده خصوصیات شعر این عهد دانسته."