خلاصه ماشینی:
"یعنی:چگونه ممکن است که کسی که برکت یافته و کسانی که به بارگاه قرب راه یافتهاند،از عبودیت و بندگی خداوند سر باز زنند؟!اگر ممکن بود که عیسی از بندگی استنکاف و استکبار جوید و اگر محتمل بود که فرشتگان،از بندگی سر باز زنند،هرگز نه او را برکت میدادند و نه اینها را در بارگاه قرب،راهی و جایگاهی بود1.
یعنی عیسی و فرشتگان مقرب میدانند که هرکس راه استنکاف و استکبار پوید،سرانجام حشرش به سوی خداست و کیفر اعمال و تبهکاریهایش را که موجب دوری او از خداوند شده،میبیند و به همین جهت است که آنها از بندگی و عبودیت خارج نمیشوند و خود را از درجات عالیه قرب،ساقط نمیکنند.
خداوند متعال به پیامبرش فرمود: خلقت فاطمة و الحسن و الحسین من نوری ثم عرضت ولایتهم علی الملائکة فمن قبلها کان عندی من المقربین3 فاطمه و حسنین را از نور خودم آفریدم و ولایت آنان را بر فرشتگان عرضه کردم هرکس قبول کرد،نزد من از مقربان است.
قرآن کریم در سوره مطففین نیز دربارهء مقام مقربان سخن گفته و در آنجا آنها را به شراب خالص بهشت مژده داده است.
مهم این است که انسان از این حقیقت غفلت نکند که در این صورت،به هر میزانی که غفلت او کمتر است،بهرهاش از عبودیت بیشتر است و اگر همواره در حضور و توجه و یاد خدا باشد و ناسرگیها را از خود بزداید و وجودی سره و خالص،در محضر خدا و یاد خدا باشد،به عبودیت خالص میرسد.
از اینجا معلوم میشود:کسانی که بدون ولایت و محبت آنها هیچکس به درجه قرب نمیرسد،هم از فرشتگان مقرب برترند و هم از انبیاء مرسل."