خلاصه ماشینی:
"دولت صفویه نیز برای حل این مشکل به اقداماتی دست زد،از جمله اینکه ظروف طلای مرقد امام رضا را ذوب کرد و ده هزار تومان وارد خزانه سلطنتی کرد؛ اما بر قیمت طلا تأثیر چندانی نداشت و در سالهای پیش از سقوط صفویان،رشد فزایندهای یافت.
پس از اینکه شاه عباس دوم ارامنه و یهودیان را مجبور کرد به اسلام ایمان بیاورند،موقعیت آنان به خطر افتاد و این امر بر تجارت نیز اثرات منفی نهاد،به طوری که در اوایل قرن هجدهم،یهودیان در امور صرافی و اعتباری از بانیان هندی عقب افتادند.
سابقهی ضرب سکه در هویزه به دورهی تیموریان میرسید و از زمان شاه اسماعیل اول سکههای نقرهی خوبی ضرب میکرد و در زمان شاه عباس و شاه صفی نیز همچنان به ضرب سکه ادامه داد،اما طی نیمهی قرن هفدهم بازدهی آن تنزل یافت،که اصلیترین دلیل آن کمبود نقره در ایران بود،این بحران تمامی ضرابخانههای ایران را تحت تأثیر قرار داد.
در این میان، ضرابخانهی هویزه تا دههی 1670 م،تنها ضرابخانهی فعال در خوزستان بود که با پرداخت بهای بیشتری بابت نقره،تونست رونق زیادی به دست آورد؛به طوری که سکههای هویزه در تمام ممالک صفویه رایج شد و دامنهی فعالیت آن از مرزهای خوزستان و بخش علیای خلیج فارس فراتر رفت؛اما در سال 1679 و 1670،نمایندگان کمپانی هند شرقی هلند،با اشاره به کمبود شدید نقره اعلام کردند، که ضرابان هویزه سکههای عباسی را از بصره و بغداد میخرند و با ضرب مجدد این سکهها در قالب محمودی،که ارزش کمتری داشت،سودی به دست میآوردند،ولی از نظر کیفی اعتبار گذشته را (به تصویر صفحه مراجعه شود) ندارد،زیرا به نقل از کمپانی هند شرقی هلند،بیش از شصت درصد نقره در سکههای هویزه به کار نرفته بود."