چکیده:
تی،"یک فهم حسی از گذشته"را به مخاطبان خود"منتقل میکنند"-مخاطبانی که با پاسخهای آنان،سرانجام گذشته وادار به سخن گفتن میشود.
خلاصه ماشینی:
"فیونا تمپلتون و تادئوش کانتور،هر دو صداهایی را احضار میکنند که به نظر نمیرسد به بدنهای حاضر در صحنه تعلق داشته باشد:بازشناسی تمپلتون به یک صدای مربوط به گذشته اجازه میدهد تا در یک بدن زنده"سکونت گزیند"،و حال آنکه اثر کانتور نشان داد چگونه اشیاء مادی میتوانند به حرف بیایند.
پان میگوید:"من و تو همیشه به این طریق با هم حرف خواهیم زد!"4 سر و صدایی که غازهای مرده ایجاد میکنند نگران کننده است دقیقا به دلیل آنکه به نظر میرسد چیزی بیش از یک صوت صرف باشد:آن یک "جیغ"،صدای انسانی اندوهگین، توصیف میشود،این جیغ مرموز است زیرا رابطه بین این صدا و یک بدن زنده قطع شده است.
او همچنین اشیا را طوری در قاب کلام میگذاشت که سکوت فاقد شعور آنها از واقعیتی حرف میزد که در توصیف انسانی جای نمیگیرد- مانند آنجا که،در ویلوپل ژویلوپل، عمو کارول و عمو اولک در ضمن تلاش برای بازسازی تصویر عکاسی گرفته شده از اتاق The Room ادعای خود مبنی براینکه"میز در اینجا نبود" را به واسطهء وجود یک میز واقعی نقض شده مییابند و نتیجتا آن میز باید از صحنه بیرون برده شود.
"حرکت"بی اختیار،رو به زوال،ناهماهنگ،مضحک، خسته کننده،تهدیدآمیز"داده شده به صندلیها پتانسیلی را که قبلا به آن ظنی نرفته،برای صوت در صندلیها آزاد میکنند؛این ظن(که هر کسی که سعی کرده یک صندلی بسازد باید در آن سهیم باشد)مبنی براینکه آن صندلیهای تاشو شرارت بار هستند با اقدام کانتور به زیاد کردن،مرتبط نمودن و از این رو متمرکز کردن صندلیها نشان داده شده است."