خلاصه ماشینی:
"پس از استقلال اندونزیو روی کار آمدن دولت سوکارنو،در سال 1956 موضوع اقتصاد برای اولین بار(به تصویر صفحه مراجعه شود) (به تصویر صفحه مراجعه شود)مورد توجه دولت قرار میگیرد و دولت با تأسیس اداره برنامهریزی(باپناس)تصمیم به اجرای اولین برنامه توسعه اقتصادی پنج ساله،یعنی از 1956 تا 1960 میگیرد،ولی به خاطر عکسالعملها و مخالفتهای شدید جنبشهای سیاسی،این برنامه اجرا نمیگردد و برنامه پنجساله دیگر نیز به خاطر تقارن با حوادث سیاسی 1965 اندونزی به دست فراموشی سپرده میشود.
دولت سوهارتو از این درآمدهای نفتی جهت سرمایهگذاری در خدمات زیربنایی استفاده مینماید و این افزایش در هزینههای توسعه در طول برنامه اول معادل 7 درصد کل gdp گزارش شده است.
در طول برنامه دوم نیز دولت حمایتهای خود را از صنایع مصرفی کوچک ادامه میدهد و همچنین به سرمایهگذاری بر صنایع واسطهای و سنگین گرایش پیدا میکند که مخارج این سرمایهگذاریها به وسیله درآمدهای نفتی سرشار دهه هفتاد تأمین میگردد.
این درآمدهای همیشه در رشد اقتصادی کشور نوسانات شدیدی را ایجاد نموده و افزایش آن موجب کاهش رشد در برخی از بخشهای غیر نفتی اقتصاد گردیده است.
هر چند که همه اقدامات و سیاستهای دولت سوهارتو در این چند مورد خلاصه نمیشود،ولی ذکر این نکته کافی به نظر میرسد که دولت اندونزی توسعه صادرات غیر نفتی را هدف اصلی خود معرفی مینماید: 1-اصلاح سیستم مالیاتی(نوامبر 1983).
تغییرات درساختار صادرات غیر نفتی نتیجهگیری دولت اندونزی در طول دو برنامه،با اتخاذ مداوم استراتژی جایگزینی واردات و سیاست پروتکشنیزم از سویی،و کاهش قیمت نفت از سوی دیگر،با مشکلات شدیدی روبرو میگردد و چارهای جز تغییر استراتژی در سیاستگذاری اقتصادی خود و انتخاب استراتژی توسعه صادرات ندارد."