خلاصه ماشینی:
"رویهمرفته،وضعیت اقتصادی کلی منطقه طی پانزده سال گذشته بسیار ناامیدکننده بوده است و این وضعیت بهویژه در کشورهای صادرکننده نفت ملاحظه میشود،چون تولید ناخالص سرانه واقعی آنها از سال 1981 تا 1995 به طور میانگین حدود 20 درصد کاهش داشت(نمودار شماره یک) و افت تولید ناخالص سرانه آنها نیز با وضع نامطلوب،بازار نفت،افزایش عدم موازنه در حساب جاری و مالی و انباشتگی بدهیهای خارجی آنان مقارن بود(نمودارهای شماره دو و سه).
اما عملکرد اقتصادی این بیتعادلیهای مالی در میان کشورهای عضو شورای همکاری خلیجفارس از یک سو و بین الجزایر و جمهوری اسلامی ایران از سوی دیگر،به میزان زیادی متفاوت بود و علت آن عمدتا باید در نحوه متفاوت تطابق آنها با جهان خارج و سطح ذخایر خارجی آنها جستجو کرد.
در نیمه اول دهه 1990،اغلب کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس اقدام به تجدید هزینههای خود کردند،مثلا هزینههای دولت عربستان سعودی از 54 درصد تولید ناخالص داخلی در سالهای 90-1986،به 44 درصد در سالهای 95-1991 محدود شد و این محدودیت در هزینهها،با اقدام به افزایش صادرات غیر نفتی در سال 1995 همراه بود.
جمهوری اسلامی ایران نیز توانست در دو سال اخیر کسری بودجه خود را به میزان قابل توجهی کاهش دهد که تاثیر مهمی روی کاهش تورم داشت، ولی با ادامه شدید محدودیتهای مبادلات خارجی،عملا محدودیتهای نمودار شماره چهار وضعیت خارجی کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا (100-1985) (به تصویر صفحه مراجعه شود) (1)-کشورهای الجزایر،بحرین،ایران،کویت،عمان،قطر،عربستان سعودی و امارت متحده عربی."