خلاصه ماشینی:
"بحث پایانی مقدمه،به عنوان نمونههایی از سودمندی شعر به مثابه منبعی تاریخی،به شباهتها و تفاوتهای دربارهای غزنوی و سلجوقی برمبنای اشعار فرخی و معزی پرداخته است که در این مبحث وجود شباهتهایی چون بهکارگیری آداب ایرانی-اسلامی توسط این دو سلسله با مصداق برجستهای چون عنوان سلطان و تفاوتهایی همچون میزان اندک نظارت سلجوقیان بر امور حکومتی و تقابل حادتر مابین درگاه و دیوان و نیاز عمیقتر آنان به دیوانسالاری ایرانی مورد بررسی مفصل قرار گرفتهاند.
در واقع از تعداد 40 قصیده فرخی که به محمد تقدیم شده، تعداد اندکی متعلق به دوره کوتاه سلطنت وی هستند که در این میان،3 قصیده اصلی فرخی مورد تحلیل قرار گرفتهاند،که در دو شعر اول،محمد به عنوان ولیعهد خطاب شده که این موضوع اشاره به جایگزینی وی با مسعود در پاییز 420 دارد.
در این قسمت،7 قصیده فرخی برای مسعود، که عمدتا درباره لشکرکشی سلطان به عراق هستند،ذکر و تحلیل شده و نیز از 15 شعر فرخی به میمندی،7 قصید مورد بررسی قرار گرفتهاند که مضمون اساسی آنها؛تبریک برای تثبیت دوباره وی و نکوهش تلویحی از محمود به خاطر عزل وی در سال 416 است.
نویسنده زندگی معزی را قبل از تثبیت وی به عنوان ملک الشعرای دربار سنجر در سال 494،به دو دوره تقسیم میکند:الف:از 484 تا 490،که ممدوح اصلی وی ارسلان ارغو است،در عین حال که همزمان برای بسیاری از اشراف خراسانی نیز قصیده ساخته است.
آخرین بحث کتاب؛بررسی اشعار معزی برای 4 حامی عمده چهار سال آخر زندگی خویش است که این افراد وزرای سلطان سنجر بعد از صدر الدین محمد هستند:شهاب الاسلام ابو المحاسن عبد الرزاق(515-511)؛ شرف الدین ابو طاهر سعید بن علی قمی(516-515)؛نظام الدین یبغوبیگ و مختص الملک کاشی."