چکیده:
در این پژوهش، تأثیر شیوه واقعیتدرمانی گروهی بر کاهش اضطراب دانشآموزان بررسی
شد.این پژوهش از نوع شبهتجربی است و از طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه گواه
استفاده شد.جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشآموزان دختر سال اول دبیرستان(15 تا 16
ساله)تشکیل میدهند که در سال تحصیلی 83-1382 در شهر یزد مشغول به تحصیل بودند.کل
دانشآموزان دختر پایه اول متوسطه شهر یزد، 2416 نفر بودند که به علت زیاد بودن حجم
جامعه آماری و بررسی دقیقتر دادهها از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای استفاده شد
و پرسشنامه اضطراب کتل بر روی 220 نفر از دانشآموزان یک دبیرستان اجرا گردید و
میزان اضطراب آنها سنجیده شد. سپس به منظور تشکیل جلسات مشاوره گروهی، 20 نفر از
دانشآموزان که نمره بالایی در اضطراب کتل کسب کرده بودند به طور تصادفی انتخاب و
در دو گروه گواه و آزمایش قرار گرفتند.10 جلسه مشاوره واقعیتدرمانی گروهی بر روی
اعضای گروه آزمایش(9 نفر)اجرا گردید و در گروه گواه هیچ مداخلهای صورت نگرفت.به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای توصیفی و آزمون آماری t استودنت
استفاده شد.بر اساس نتایج به دست آمده چون t محاسبه شده (66/6- t )با درجه
آزادی 17 و در سطح اطمینان 99 درصد معنادار است، بنا بر این فرض آماری رد و فرضیه
تحقیق تأیید گردید.یعنی مشخص شد که در سطح اطمینان 99 درصد، شیوه واقعیت درمانی
گروهی اضطراب دانشآموزان دختر مقطع متوسطه را کاهش داده است.
خلاصه ماشینی:
"از این رو پژوهش حاضر به این مطلب میپردازد که آیا شیوه واقعیتدرمانی که در سایر کشورها، کارآمدی بالایی در کاهش اضطراب داشته است و در جامعه ایرانی نیز با ارزش و فرهنگ جامعه کاملا تناسب دارد در عمل نیز سودمندی خود را اثبات میکند یا نه؟ از آنجایی که مداخله زودهنگام در خصوص بچههایی که علایم اولیه اضطراب و نگرانی را نشان میدهند و آموزش شیوههای مناسب شناخت و پایش آن، مفید و مهم میباشد(میلر، 2002)در این پژوهش مشاوره بر روی نوجوانان و به صورت گروهی (به دلیل صرفهجویی در وقت و هزینه)انجام گرفت.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) نمودار 3-مقایسه میانگین تفاضل نمرات اضطراب دانشآموزان در گروه گواه و آزمایش بحث و نتیجهگیری با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش شیوه واقعیتدرمانی در کاهش اضطراب نقش اساسی دارد.
هرچند که با مراجعه به بانکهای اطلاعاتی داخلی و خارجی، تحقیق جامع و مدونی در این زمینه انجام نشده است، ولی در زمینه رویکرد واقعیت درمانی در مشاوره میتوان به پژوهشهای آندروبیل 1 ، 1994؛کوین کوتس 2 ، 1991؛ ویلیام گلاسر، 1996(جراره، 1380)، انگلیش 3 ، 1970؛روتر 4 ، 1966 و هاوس 5 ، 1971؛مینک و واتس 6 ، 1973و برایینگ 7 ، 1979(شیلینگ، ترجمه آرین، 1374) اشاره کرد که در تمام این پژوهشها میزان کارآیی واقعیتدرمانی در مشاوره بسیار بالا بوده است و پژوهشگران گزارش کردهاند که رویکرد واقعیتدرمانی در مشاوره تأثیر مثبتی بر رفتار دانشآموزان و نیز فضای کلی مشاوره داشته است."