مشیت الهی و امید آدمی

"و از عبد الله بن مسکان یکی از اصحاب امام ششم(ع)روایت شده که چون معنی آیه را از امام پرسید، امام در پاسخ او فرمود، «در شب قدر فرشتگان و روح و فرشتگان و نویسنده به آسمان این جهان فرود می‌آیند و آنچه قضای خداوند در آن سال است می‌نویسند-و اگر خداوند اراده کند امری را مقدم یا مؤخر بدارد یا آن را کاهش و یا افزایش دهد امر می‌کند که آنچه را که او می‌خواهد محو شود و آنچه را که اراده کرده سات باقی بماند. هرآنچه که باید تثبیت شود و هرآنچه که باید محو شود یعنی نسخ آن و تثبیت جایگزین آن، هر دو، بر آن لوح منقوش است و نسخ هرآنچه که باید منسوخ شود نیز در آن ثبت است خداوند بنابر حکمت خود هرآنچه را که باید اثبات شود در این لوح تثبیت می‌کند» 18 دیگر محدث مشهور قرن یازدهم هجری هاشم بن سلیمان البحرانی، در تفسیرش به نام، البرهان فی تفسیر القرآن، حدیثی جالب به امام پنجم(ع)نسبت می‌دهد که نظریات فیض کاشانی را تأیید می‌کند، اما با عبارتهایی خاص:«خداوند آنژه را که موجود بود و آنچه را که باید بوجود آید در کتابی نوشت. علامه مجلسی نویسنده اثر جامع بحار الانوار، در شرح حدیثی در باب بدا بحث می‌کند که تأکید ائمه در این باب برای ثبات شیعیان در دین بوده است و اگر به آنان می‌گفتند که تا هزار سال دیگر با آمدن مهدی برای شیعیان فرجی نخواهد بود، آنان دچار نومیدی می‌شدند و از وفاداری خود نسبت به امامان دست می‌کشیدند و از دین برمی‌گشتند نقل شده که امام هشتم(ع)فرمود:«شیعه ظرف دویست سال با امید پرورش یافته‌اند."