چکیده:
یکی از ضروریات دینی ما مسلمانان،معاد جسمانی است که آیات و روایات زیادی بر آن دلالت دارد.معاد جسمانی به این معناست که انسان در قیامت همانند دنیا دارای روح و بدن خواهد بود و از لذتهای روحی و بدنی برخوردار میباشد.این عقیده با اشکالات عدیدهای مواجه گردیده است.در مقاله حاضر از دیدگاه صدر المتالهین شیرازی به این موضوع پرداخته شده است.
خلاصه ماشینی:
"معاد جسمانی به این معناست که انسان در قیامت همانند دنیا دارای روح و بدن خواهد بود و از
کرده است که هرچند معاد روحانی و سعادت و شقاوت عقلی و روحی با عقل و فلسفه قابل اثبات است، اما معاد جسمانی که شریعت بر آن دلالت دارد جز از طریق شرع و اخبار مخبر صادق،قابل قبول نیست؛
که دلالت بر حشر انسان با روح و بدن دارد تن داد و هم به مبانی و اصول فلسفی و عقلی پایبند بود.
9-صورتهای خیالی نیز مجرد است و مربوط به نفس است،نه بدن و قیام آنها به نفس،قیام صدوری
محشور در آخرت هم از جهت نفس و هم از جهت بدن،همان انسان دنیوی است و این همان چیزی است که نصوص دینی بر آن دلالت دارند.
عوارضش تغییر پیدا کرده باشد و براساس اصل ششم،بدن انسان در آخرت همان بدن او در دنیاست(هر
که بدن یک انسان صاحب نفس است بدوزیم،به دلیل وحدت نفس؛میگوییم بدن اخروی عین بدن
جهت وحدت در بدن دنیوی و بدن اخروی همان نفس است به همراه ماده مبهم(نهم ماده معینه خاص)؛و به
صدرا معتقد است که نفس انسان پس از جدایی از بدن مادی،قوه خیال را همراه خود دارد و میتواند
خیالی)،صدرا معتقد است که نفس انسان پس از جدایی از بدن مادی،قوه خیال را همراه خود دارد و
متخیله،خود را مفارق از دنیا تصور میکند و خود را عین همان انسان در گور شده میبیندو بدن را مدفون مییابد.
براساس آنچه که گذشت صدرا نهتنها توانسته است معاد جسمانی را با مبانی عقلی و فلسفی سازگار سازد؛"