خلاصه ماشینی:
"و بالاخره بعضی گفتهاند:قرآن، خودش معجزه است،چگونه میتوان از راز اعجاز در یک معجزه سخن گفت؟ نسلها،یکی پس از دیگری آمده و رفتهاند و همچنان از جمال قرآن و اسرار اعجاز آن بحثها کردهاند و در هر عصر و هر منطقهای کاوشگران قرآن به دیدگاهی تازه و نظری نو دست یافتهاند، درحالیکه اسرار قرآن و اعجازش، همواره دستنخورده باقی مانده است.
زبان قرآنی نیز؛محتوای عظیم این دعوت بزرگ و جاودانه، هماهنگی داشته و همین سبب شده که قبایل شبه جزیرهء عربستان،از چشمهسار زلال قرآن سیراب شوند و لهجههای گوناگون و فراوان خویش را در جلوهگریهای«زبان قرآنی»کنار بگذارند و به این باور برسند که اسلوب بینظیر قرآن،نمونهء برتر و والای بیان شیوا و تعبیر زیباست.
اما گاهی برخی کلمات،برای بعضی از لغویین هم نامفهوم است،و این بستگی به محدودیت اطلاعات آنان از عرصهء پهناور مفهوم لغات و دقت و (به تصویر صفحه مراجعه شود) ظرافت در معانی آنهاست و گاهی رعایت موسیقی کلام یا هماهنگی فرازها و تعابیر،به کار گرفتن واژهای خاص را ایجاب میکرده است که اندکی دور از اذهان است،بیآنکه برخلاف فصاحت و بلاغت باشد...
خاتمهء سورهها نیز جالب توجه است و بگونهای پایان مییابد که آثاری ماندگار در دل بر جای میگذارد،گاهی دعا و نیایش است،چون پایان سورهء بقره، گاهی بیان عظمت و جلالت الهی و صفات اوست،مانند سورههای مائده، اسراء و حشر، گاهی این احساس را برمیانگیزد که یکی از دو راه خیر و شر را برگزینیم،مثل سورهء منافقون، گاهی با تهدید پایان میپذیرد،مثل سورهء طارق و قارعه، گاهی پایان سوره،یک فرمان است، مثل سورهء علق."