خلاصه ماشینی:
"»/}2 {/«و من ایاته ان تقوم السماء و الارض بأمره»/}3 که در قرآن به این معنی(کره خاکی) بیش از هشتاد بار آمده است.
این معنای دوم بر تمامی کرات آسمانی و کهکشانها اطلاق میگردد که هریک«سمائی»هستند و اصطلاحا اسم محل بر حال گذارده شده،هر کره و هر ستاره و هر کهکشان،سماء است،به اعتبار آنکه در سماء(جهت فوقانی)واقع شده است.
3. تعبیر به«سبع سماوات»بر چه پایه است؟ اما جهت فوقیت،صرفا یک امر نسبی است،نسبت به ساکنین زمین،که تمام آنچه خارج از محیط زمین مشاهده میکنند،بالای سر خود میبینند،بدون توجه به آنکه زمین و آسمان محیط به آن،کروی است و حالت احاطه دارد،صرفا با همین احساس ظاهری،نظر میدهند و گمان میبرند آسمان و هرچه در اوست بالای زمین قرار دارد.
در این زمینه روایتی از امام هشتم علی بن موسی الرضا،علیه السلام،شاهد آورده که حضرت برای نمایش هر زمین و آسمان آن،کف دست چپ خود را پهن کرده سپس دست راست را در میان آن قرار داده،فرموده: «آن زمین و آنچه آن را فراگرفته آسمان است.
»/}30 به مقتضای این آیه کریمه،تمامی ستارگان که فرو زندگی دارند(که شامل کهکشانهای روشن نیز میگردد) تمامی آنها در آسمان اول که نزدیکترین آسمانها به زمین است قرار دارند.
آنچه به نظر نزدیک میرسد و برخی از دانشمندان نیز بر این رأی رفتهاند، مانند استاد احمد امین بغدادی43و غیره،باید گفت،با عنایت به تعابیر قرآن،که نخواسته باشیم چیزی کم یا بر آن افزوده باشیم،آسمانها، فضاهای وسعیاند که یکی پشت دیگری در فضای لایتناهی قرار دارند، که تمامی ستارگان و مجموعههای شمسی و کهکشانهای مشهود،تمامی آنها در متن اولین آسمان نزدیک قرار دارند."