خلاصه ماشینی:
(بهرام سلطانی،1371،ص 206) با وجود این،طرحهای کالبدی شهری که تبیین کنندهء جایگاه فضای سبز تفریحی در توسعههای شهری بوده و هستند کمتر درصدد گسترش منطقی آن برآمدهاند و در بیشتر موارد،تخصیص زمین به کاربری مذکور بیش از آنکه ناشی از ضرورتهای عملکردی آن باشد به عنوان مکمل فرم شهر عمل نموده است.
با توجه به نگرشهای مذکور،مدلهای رایج در توزیع فضای سبز درون و حاشیه شهری را بر اساس تجارب کشورهای توسعه یافته،مورد بررسی قرار میدهیم: 1-کمربند سبز( green belt ):در این مدل،فضای سبز به صورت حلقه یا حلقههایی پیرامون بافت قدیمی یا فعلی شهر را احاطه نموده،برای حفاظت شهرها در برابر آلودگی،تلطیف هوا،د محدود کردن شهر و جدا کردن بخش درونی از بخشهای پیرامونی به کار میرود.
3-تجارب موجود در زمینه بهبود کارآیی فضاهای سبز: در راستای توسعه و توزیع فضای سبز،نکتهء حائز اهمیتی که بایستی مورد توجه قرار گیرد،بهرهبرداری مطلوب و مناسب از مکانهای تخصیص یافته به این منظور میباشد تا شرایط برای حفظ،توسعه و نگهداری مناسب فضاهای سبز فراهم گردد.
نتیجهگیری: حرکت اساسی در فضای سبز زمانی موفقیتآمیز خواهد بود که جایگاه واقعی آن به عنوان جزیی اساسی از سیستم شهری که وجود آن برای جریان مطلوب زندگی شهری الزامی است به خوبی شناخته شود و این فضاها با توجه به اندازه و عملکرد آنها و ملحوظ نمودن شرایط طبیعی و اکوژیکی هر شهر،با بهرهگیری از تجارب و یافتههای ملی در چهارچوب استراتژی جامع فضای سبز و طرحهای متعاقب آن طراحی و مورد اجرا گذاشته شود.