چکیده:
یکی از ویژگیهای بازار سرمایه وجود اوراق بهادار گوناگون در بازار با ریسک و بازده گوناگون است و سرمایهگذاران با توجه به میزان ریسکپذیری خود اقدام به خرید و فروش اوراق بهادار مینمایند.اما در بازار بورس تهران اوراق بهادار قابل معامله عملا به سهام شرکتها محدود میشود.شرکتهای سرمایهکذاری با توجه به ماهیت کار خود قابلین مدیریت پرتفوی و سرشکن کردن ریسک را دارند و لذا سهام این شرکتها باید از ریسک پایینی برخوردار باشد.برای این منظور در این تحقیق با توجه به فروض اساسی مدیریت پرتفوی براساس الگوی خاص، پرتفوی، بهینهای از متشکل از 22 سهم طراحی گردید که علاوه بر بازده بالاتر از نرخ بازده بدون ریسک، از ریسک اندکی نیز برخوردار بودند.مقایسه پرتفوی شرکتهای سرمایهگذاری با یان الگو نشان داد که شرکتهای سرمایهگذاری بخش اندکی از این پرتفوی را در اختیار داشتند که حکایت از نگرش متفاوت آنان نسبت به پرتفوی خود در مقایسه با خواست سهامداران جزء دارد که البته متأثر از مشکلات و محدودیتهای بازار نیز میباشد.در نهایت مشخص شد که سهام این شرکتها برای افراد با درجه ریسکپذیری اندک مناسبتر از سهامدارانی است که با پذیرش ریسک به دنبال سهامدارای بازده بالاتر میباشند.
خلاصه ماشینی:
"هدف از تحقیق در بازارهایی که اطلاعات کاملا واضح نیستن و یا با تأخیر به سرمایهگذاران جزء (1)-{L rosnopS L}P}(2)-{L setacifitreC tsurT elbameedeR L}P}میرسد(نظیر بورس تهران)، شرکتها و صندوقهای سرمایهگذارایی که نسبت به سرمایهگذاران عادی از امکان بیشتری برای دسترسی به اطلاعات برخوردارند و توان مالی مناسبی نیز دارند، میتوانند الگوی سرمایهگذاران بوده با جمعآوری سبد باز اوراق بهادار، مجموعه مطمئنی را گرد آورده و از طریق فروش سهام خود به سرمایهگذاران جزء، امکان بهرهمندی سرمایهگذاران دیگر را از منابع این مجموعه فراهم سازند.
حال باید دید که آیا شرکتهای سرمایهگذاری در بورس تهران نیز از این ویژگی برخوردارند و آیا میتوان سهام این شرکتها را به عنوان سهام دارای ریسک و بازده مناسب به سهامداران عرضه نمود؟در این تحقیق با استفاده از الگوی که هدف اصلی سرمایهگذاران یعنی افزایش بازده با ریسک ثابت را تأمین مینماید، الگوی بهینهای اراده شده و پس از آن عملکرد شرکتهای سرمایهگذاری با نتایج این الگو سنجیده میشود.
دوره مورد بررسی بورس تهران با وجود قدمت 30 سالهاش متاسفانه از نظام اطلاعرسانی مطلوبی برخوردار نبوده تا سال 1369 اقدام به محاسبه شاخص قیمت سهام و ماشینی کردن سیستمهای خود ننموده بود-ماشینی نمودن سیستمها در سال 1374 عملی شده است-بنابراین بسیاری از اطلاعات برای سالهای قبل از 1374 قابل دستیابی نبود، همچنین عرضه اندک سهام تا سال 1374 و استقبال اندک مردم از این بازار از دیگر عواملی بودند که مطالعه ریسک و بازده را در این بازار، در سالهای قبل از 1374 ضروری نمیسازند.
این پدیده همچنین سبب شده است که سهامداران شرکتهای سرمایهگذاری در طول دوره مورد بررسی بازدهی قابل توجهی در مقایسه با پرتفوی منتخب نداشته باشند و اغلب بازده سهام آنها نزدیک به بازده پرتفوی بازار بوده است در حالی که ریسک سهام این شرکتها از ریسک بازار بسیار بیشتر میباشد."