خلاصه ماشینی:
"ایجاد رابطه میان موعظه و تئاتر کشیش جناچیلدرز ترجمه:مشهود محسنیان (به تصویر صفحه مراجعه شود) پروفسور«جنا چیلدرز»1استاد فن بیان و خطابه دانشگاه علوم دینی سن فرانسیسکو است.
مثلا برخی میگویند که واعظان،بازیگرانی هستند که به هدف خود نرسیدهاند اما مردمی که به کلیسا میآیند،نمیخواهند واعظ برای آنها بازی کند و نمایش دهد.
اگر بخواهیم ریشهای به قضیه نگاه کنیم، موضوع درک هنر به خودی خود(حال در مورد تئاتر و موعظه)وجود دارد.
زمینه مشترک تئاتر و موعظه ویژگیهای ذاتی و حیاتی و کیفیاتی را بهطور مشترک دارند که میتوانند به عنوان نقاط نزدیکی این دو مسئله مورد توجه قرار گیرند.
حال که تئاتر در سطح جهان به عنوان(تقلید عمل) شناخته میشود،(ارسطو)ممکن است شنیدن این نکته که در موعظه نیز برخی موارد کنش و کشمکش وجود دارند،برای بعضی از افراد حیرتانگیز باشد.
واعظان آینهای را در برابر طبیعت میگیرند و آینه کوچکی را نیز در زاویه دیگری قرار میدهند به این امید که در هنگام موعظه به صورت ناگهانی و معجزهوار چیز دیگری در آن آینه کوچک دیده شود.
منافع مشترک زمانی که میتوان مشترکاتی را در ذات و طبیعت موعظهگری و تئاتر پیدا کرد،چیزی که برای خود واعظان و معلمان آنها بسیار مهمتر است،مسئله«شیوه کارکرد»است.
آیا باوجوداین نزدیکی،مردم باز هم در برابر این دو شغل،این قدر دچار سوء تفاهم خواهند بود؟ شخصیتشناس اسکاتلندی«جان مک موری»61میگوید: «تمامی دانش معنیدار و مهم بشر به خاطر (به تصویر صفحه مراجعه شود)عمل است و همه اعمال با معنی به خاطر دوستی هستند."