چکیده:
رویکرد فضیلت در تربیت اخلاقی که سابقة آن به ارسطو میرسد، در دهههای اخیر
دوباره احیا گردیده است. در این مقاله جایگاه فضیلتگرایی در برابر رویکردهای
سازگاری و استقلال مشخص شده، آنگاه مبانی طبیعتگرایانه، جمعگرایانه و
عینیتگرایانة آن مطرح گردیده و معیارهای تمایز (به ویژه منشی بودن) آن از
رویکردهای دیگر، بیان شده است. سپس با توجه به آرای ارسطو، به برتری تبیین این
رویکرد در قبال مسألة ضعف اخلاقی اشاره شده است. در نهایت از مهارتآموزی،
سرمشقدهی وحکایت به عنوان روشهای مقبول فضیلتگرایی یاد شده و نقش
معلم و مشارکت خانه و مدرسه در امر تربیت اخلاقی، مورد تأکید قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"البته چون کار این افراد با کار نافذ و تأثیرگذار کولبرگ همزمان بود، در ابتدا توفیق چندانی در جلب توجه افکار افراد علاقمند در این حوزه به دست نیاورد؛ اما به تدریج با پیدا شدن حامیـان جدی برای آن که همزمان نسبت به دیدگاه فضیلتگرای ارسطـو نیز علاقه نشان میدادند، امروزه نظریة بنیادی اخلاق فضیلت در فلسفه و رویکـرد کاربردی تربیت اخلاقی فضیلتگرا در تعلیم و تربیت، از دیدگاههای شناخته شده است و رقیبی جدی برای دیگر نظریهها به شمار میرود.
بر این اساس، روشهای زیر مورد تأکید این رویکرد بودهاند: الف) مهارتآموزی و تمرین عملی فضیلتها: از دید نظریة فضیلت، مهارتآموزی آغازین نقش مهم و خطیری در تحول اخلاقی آتی دارد؛ اما از آنجا که کردار فضیلتمندانه، علاوه بر تمرین فضیلت، به توانایی داوری و تصمیمگیری مستقل و حساس(در برابر پیروی ماشینوار از قوانین و احکام اخلاقی کلی) نیز نیازمند است، ارسطو که در آغاز کتاب اخلاق نیکوماخوسی اکتساب فضیلت را با مهارتآموزی مقایسه میکند، در جای دیگر تلاش مبرمی دارد که عقل عملی فضیلت را از فراست عملی مهارت متمایز سازد.
- Carr, David (1983), “Three Approaches to Moral Education”, Educational Philosophy and Theory, Vol. 15, Pp. 39 ـ 51.
- Carr, David (1996A), “Varieties of Incontinence: Toward an Aristotelian Approach to Moral Weakness in Moral Education”, (Heriot ـ Watt University), Philosophy of Education.
- Carr, David (1996B), “After Kohlberg: Some Implications of an Ethics of Virtue for the Theory of Moral Education and Development”, Studies in Philosophy and Education, V."