خلاصه ماشینی:
"بخش بزرگی از سینمای کودک را«انیمیشن»تشکیل میدهد،اما در گذشته،فرضا 50-60 سال پیش،این تصور رایج بود که انیمیشن فقط منحصر به کودکان است ولی بعدها انیمیشنهایی با موضوعهای ویژه بزرگسالان ساخته شد مثلا انیمیشنهای سیاسی،انیمیشنهای آموزشی،انیمیشنهایی که تم اجتماعی داشت و انیمیشنهایی که اصلا کودکان نمیتوانستند آنها را درک کنند و اینچنین معلوم شد که انیمیشن فقط متعلق به کودکان نیست و نوعی از انیمیشن وجود دارد که مخاطب آن فقط بزرگسالان هستند.
چرا بیشتر این گرایش در انیماتورها وجود دارد که به طرف تولید انیمیشنهای به اصطلاح هنری و روشنفکرانه و پر از مفهوم و لایهلایه بروند و به ساخت انیمیشنهای ساده و شاد و کودکانه علاقه کمتری دیده میشود؟ شاید به این دلیل که نوعی باور غلط در میان چه انیماتورها و چه فیلمسازان به وجود آمده که احساس میکنیم اگر فیلم کودکانه شاد بسازیم،کار هنرمندانهای انجام ندادهایم!و این موضوع مرتبا در جشنوارهها از جمله همین جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان تقویت میشود.
چرا داوران با این نگاه به فیلمها نگاه نمیکنند؟زمانی یکی از فیلمسازان موفق فیلمهای کودک و نوجوان که هم فیلم پرمخاطب ساخته و هم از جشنوارههای مختلف به خاطر آثار هنریاش جوایز فراوانی گرفته است، گفته بود:برای او همین کافی است که کودکان به دیدن فیلمهایش بروند و در سینما دست بزنند و شاد باشند و همراه قهرمانان آثارش بخندند و بخوانند.
تقریبا از همان اوایل سالهای 40 یعنی سال 1344 در ایران هر ساله جشنواره فیلمهای کودکان و نوجوانان برگزار شده است که طبیعیترین نتیجه چنین سابقهای بایستی حمایت جدی و مستمر از تولید انیمیشن کودکانه باشد."