خلاصه ماشینی:
"2. مدح امام(ع)از افراد خود،در واقع مدح قرآن از همان اشخاصی است که قرآن،آنان را به خاطر وفا به عهدشان ستایش می کند و می فرماید:من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر(احزاب،33/23)؛در میان مومنان مردمانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده اند؛بعضی پیمان خود را به آخر بردند ( و در راه او شربت شهادت نوشیدند) و بعضی دیگر در انتظارند.
صداقت امام حسین(ع)در زندگی امام حسین(ع)در همان آغازین حرکت سیاسی و دینی خود به این صداقت اشاره کرده و می فرماید: …ان الحسین یشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریک له و أن محمدا عبده و رسوله،جاء بالحق و من عندالحق،و أن الجنه و النار حق،…و إنی لم اخرج اشرا،و لا بطرا،و لا مفسدا،و لا ظالما،و إنما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی…؛همانا حسین گواهی می دهد که خدایی جز خدای یگانه نیست،واحد است و شریکی ندارد و همانا محمد بنده و رسول خداوند است که به حق و از سوی حق آمده است و،و همانا بهشت و جهنم حق است،…و همانا من برای ایجاد خودخواهی و عیاشی و فساد و ظلم خارج نشده ام،ولکن همانا من برای طلب اصلاح در امت جدم خارج شده ام…«.
بخشی از این برنامه های زندگی که در آیات قرآن کریم متجلی گشته و امام(ع)مجسمه آنها بوده اند،عبارت بود از:راز و نیاز با خدا،جود و بخشش در راه خدا،پای بندی به عهد و پیمان،عزت خواهی و ذلت ناپذیری،برقراری رابطه دوستانه با خدا،توکل و اتکاء بر خدا،داشتن صداقت در امور زندگی،لزوم عمل به گونه خاص روابط اسلامی،احساس حضور در محضر خدا،لزوم پایداری و مقاومت، ضرورت سالم سازی جامعه دینی،و سایر موارد."