خلاصه ماشینی:
"به طوری که معلوم است در زبان فارسی ضمایر متصل عبارتند از: ضمیر اول،دوم و سوم شخص مفرد(-م،-ت،-ش)و جمع (-مان،-تان،-شان)این ضمایر به طور جداگانه و مستقل معنا و کاربرد ندارند و فقط وقتی معنایی کسب می‌کنند که به اجزای کلام بپیوندند؛مقلا وقتی می‌گوییم کتابم معنای«-م»در آخر کلمهء کتاب ضمیر اول شخص«من»را در ترکیب اضافهء«کتاب من»افاده می‌کند.
الف:به ضمایر شخصی ملحق می‌شود: یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش (حافظ) مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست (سعدی) نه نحس کیوان بود و نه روزگار دراز چه بود منت بگویم قضای یزدان بود (رودکی) در بیت اول«-ش»در آخر اول شخص«من»به جای ضمیر اشارهء«آن را»آمده است و مضمون مصراع این طور فهمیده می‌شود:آن را که (گل خندانی را که)به من سپردی...
ضمایر متصل در نقش مبتدای جمله: در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن کس عیار زر خالص نشناسد چو محک (حافظ) بدو باز داد آنچنان کش بخواست بیفروزد در تن هر آنش بکاست (فردوسی) در بیت اول ضمیر متصل«-ت»در آخر ضمیر شخصی«من»از جهت مضمون«تو»است و نقش فاعل(مبتدای)جملهء«در خلوص من اگر تو شکی داری تجربه کن»را به جای می‌آورد.
2. ضمایر متصل در نقش متمم(مفعول با واسطه)به وسیلهء«از»: مرا بی‌تو سر آمد زندگانی منت رفتم تو جاویدان بمانی (حافظ) در این بیت ضمیر متصل«-ت»در آخر ضمیر شخصی«من»به معنی «از نزد تو»به کار برده شده است."
کلید واژه های ماشینی:
ضمایر متصل
،
زبان فارسی
،
زبان فارسی ضمایر شخصی
،
مفعول
،
دستورهای زبان فارسی ضمایر مستقل
،
نحوی ضمایر متصل
،
ضمایر متصل در زبان فارسی
،
زبان فارسی ضمایر متصل
،
ضمیر شخصی
،
ضمایر متصل معنای منسوبیت
(
, 
, 
)
