خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) سخنی دربارهی ترجمهی آقای خرمشاهی بر قرآن کریم سید محمد صمصامی-از آمریکا قرآنی به دستم رسید با قطع وزیری و چاپ و صحافی بسیار تمیز،با کاغذ اعلا و جلد زرکوب،که بیگمان هزینهیی گزاف صرف آن شده است.
ممکن است آقای خرمشاهی یا دیگری بگوید:«این موضوع،چیزی نیست که زیاد قابل اهمیت باشد.
توضیحا عرض کنم:این مصدر«استن»که به صورت:«ام-ای-است-ایم-اید-اند»صف میشود،صیغهء دوم شخص مفرد آن،یعنی«ای»در بیشتر مواقع و توسط اکثر قلم به دستان ما،با کاربرد«یای نکره و یای وحدت»همگون میشود.
اکنون این جمله را از ترجمهء آیهء 57،سورهء نحل که در صفحهء 572 نوشته شده است ملاحظه بفرمایید:«خداوند مثلی میزند بین بردهای مملوک که قدرت بر هیچکاری ندارد و بین کسی که از سوی خویش به او روزی نیکویی بخشیدهام...
ولی باید دانسته شود که آیا این لفظ مصدر مرخم است یا صفت مفعلولی؟که باز به هرمفهوم پنداشته شود،در جمله،معنی مطلوب را نمیرساند.
و چیزی دیگر هم نمیتواند باشد اگر هم جزء آخر آن«ینه»فرض کنیم که خود به تنهایی علامت نسبت،یا صفت نسبی است.
این اگر بدانید برایتان بهتر است!»(ترجمهی آیهی 61، سورهی عنکبوت).
مثلا آیهء 08،سورهء نما را که میفرماید: «انک لا تسمع الموتی و لا تسمع الصم الدعاء اذا ولوا مدبرین» اینگونه ترجمه کردهاند:«تو،به مردگان و کران آوازی نشنوانی(بویژه)آنگاه که پشت کنند!»و همانطور که ملاحظه میشود:کلمهی «دعاء»معرفه است ولی«نکره»ترجمه شده است.
و این سؤال پیش میآید که«مگر مردگان هم میتوانند پشت کنند و بگریزند؟اگرچه خداوند تمثیلی بکار برده است که منظور آیه از مردگان و کران،مشرکان سنگدل و لا شعور هستند،ولی بهتر بود در ترجمه از محل چنین سؤال جلوگیری میشد."