خلاصه ماشینی:
"از آنجا که نه دهم این منطقه بیابان است-همان قراقوم(قروم)معروف-اکثر ترکمنها،در جنوب در طور شیب،و فرازهای کوپت داغ،در آبادیهای کوچک یکی پس از دیگری و در بین مناطق مخروبه و ویران شده که تعداد آنها نیز قابل ملاحظهاند زندگی میکنند،و همچنین ترکمنها بهطور پراکندهای در نواحی مجاور و بسیار نزدیک با مرز ایران و همچنین در مناطقی در آناطولی،شمال قفقاز در نزدیکی«استاوروپل» Stavropol ، در سوریه و حتی در مصر بسر میبرند.
نفوذ خارجی و آثار ناشی از آن ازجمه زبانهایی که زبانها موجود در ترکستان غربی(آسیای مرکزی)را تحت نفوذ خود قرار دادهاند،میتوان در غرب از فارسی جدید-محدوده ترکمنی در جنوب و در قلمرو افغانستان،جایی که پشتو(افغانی)نیز با ترکمن در تماس است-نام برد.
به رغم سرنوشتی که در طول تاریخ برای مردم قرقیز رقم زده شده بود،و آنان نیز تحملش میکردند،زبانشان به وجه نظرگیری یک زبان خالص ترکی و به صورت محفوظ باقی مانده است،که همراه با شکلهایی،تا حدودی حاوی قدمت معینی از زبانهای اولیه ترکی با صدای بلند و از نمونه لهجههای شمالی است.
«اورالیها»به سمت شمال و شمال غرب و آلتاییها به طرف شرق رانده شدند و دراویدینها هم به سوی هندوستان حرکت کردند،به تدریج دشتهای آسیای غربی و فلاتهای ایران،توسط آرینها-شاخه منتهیالیه جنوب شرقی هند و اروپاییها اشغال شد،و احتمالا فقط در این دوره بود(یعنی اواسط هزارهء دوم پیش از میلاد)که آلتاییها،مغولستان و منچوری را برای هزار و پانصد ساله بعدی،برای محل سکنای خودشان تصرف کردند."