خلاصه ماشینی:
"» گویا نویسنده در اینجا به خاطر میآورد که پیشتر گفته بود خط حسنقلی ـ آستارا به موجب قراردادهای تحدید حدود ۱۹۵۴ و ۱۹۵۷ به رسمیت شناخته شده بود بنابراین فورا اضافه میکند که در آن زمان هنوز تشریفات قانونی تصویب و توشیح قرارداد ۱۹۵۷ به انجام نرسیده بود ، اما این نکته اخیر هم درست نیست زیرا تشریفات قانونی آن قرارداد در همان سال ۱۳۳۷ تمام شده و متن قانون چنان که پیشتر گفتیم در مجموعه قوانین مصوب همان سال به چاپ رسیده است .
اما شاهد دیگر نویسنده پدر خود او احمد میرفندرسکی است که ظاهرا در نامهای به تاریخ ۲۵ دسامبر ۱۹۹۹ که نویسنده ترجمه انگلیسی آن را در آخر کتاب نقل کرده میگوید : من در پاییز سال ۱۹۶۲ همراه ( عباس ) آرام وزیر خارجه وقت ایران برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نیویورک رفته بودم و چون اندره گرومیکو وزیرخارجه شوروی در سخنرانی خود از ایران با لحنی نرم و دوستانه سخن گفت تعجب کردم و احساس خود را با مرحوم آرام در میان گذاشتم او تبسم کرد و گفت اینها همه ثمره ترتیباتی است که میان من و پگف داده شده بود .
در هر حال نکته مهمی را در اینجا باید یادآور شد و آن این است که پنج سال بعد از تاریخی که مولف گفته است ، یعنی در ۱۹۴۰ ، عهدنامهای میان طرفین منعقد شده که خزر را دریای ایران و شوروی میخواند و یک منطقه انحصاری صید برای هر طرف به پهنای ده میل از سواحل مقرر میدارد و این معنی با تصور خاصی که دریا را به دو بخش مجزای حاکمیتهای ملی تقسیم میکند منافات دارد ."