چکیده:
رویکرد آموزش ارتباطی زبان با محوریت ارتباط در جستجوی شکلگیری زبانآموزی است که بیآنکه به هویت فرهنگی او آسیبی رسد،به کسب هویت بینا فرهنگی نایل آید.این رویکرد که به تدریج با طرح نظریههای متعدد رو به تکامل نهاد،زبان را از مرکز ثقل توجه خارج کرده و با در نظر آوردن محوریت ارتباط به خروجیهایی در روند آموزش مینگرد که دانش زبانی را با خودانگیختگیهایی متأثر از نیاز ارتباط،کسب کردهاند.
خلاصه ماشینی:
"استقلال زبانآموز هویت انسانی زبانآموز مؤلفهای مهم در روش آموزش ارتباطی شمرده میشود برای اثبات این نظر باید گفت که مفهوم آموزشی پیشرفت یادگیری71در این روش بر اساس -------------- (11)- Notions et Fonctions communicatives (21)- Intention (31)- Notions g?n?rales et sp?cifiques (41)- Fonctions (51)- Cat?gories s?mantico-grammaticales (61)- Objectif (71)- Progression نیازهای ارتباطی زبانآموز و هدف او تعریف میشود حال اگر بخواهیم همچون دیگر روشها به طرح ساختارهای انتزاعی زبان در روند آموزش بپردازیم به بیراهه رفتهایم چرا که نیازهای معنایی زبانآموز را در نظر نگرفتهایم.
امروزه دیگر زبانآموز نمیتواند صرفا در پی کسب توانشهای زبانی باشد بلکه با توجه به نقشی که فرایند زبانآموزی برای او ترسیم کرده است او میباید در کالبد اجتماعی و فرهنگی تازه قادر به ایجاد ارتباط باشد.
هر متن ادبی ساخته ذهنی است که در قلمروی خاص جغرافیایی زیسته و آبشخور فرهنگی جدا از آنکه معطوف به جغرافیای اوست به هویت انسانی منحصر به فرد او هم بر میگردد بنابراین میتوان ظرفیتهای موجود در زبان را به تعداد تمامی افراد موجود در جهان گسترش داد و مهمترین آنکه زبانآموز در روند آموزش از طریق متون ادبی در دستگاهی آموزشی قرار میگیرد که به جهت دریافت مفاهیم قابل (03)- Comp?tences g?n?rales individuelles+comp?tence de communiquer langagi?rement Comp?tence de communication(Le Cecrl 2000:15).
زبانآموز ایرانی با توجه به آنکه میراثخوار ادبیاتی است که او را مأنوی به مؤلفههای آن کرده،بنابراین متن ادبی برای آموزاندن زبان به او میباید در اولویت قرار گیرد و آخر اینکه همانگونه که جامعهء اروپا در اندیشه طرح نیازهای جامعهشناختی خود و همه سو کردن آموزش زبان با جامعه خویش است و طرحی نو در میاندازد."