خلاصه ماشینی:
"آثار دیگری هم هست که ما فرصت ذکر آنها را نداریم،اما بیگمان برجستهترین فرهنگنگار عرصه عرفان و تصوف در روزگار ما مرحوم دکتر سید صادق گوهرین بود که آثارش از حیث تفصیل و اشتمال بر مجموعه کثیری از مطالب و منابع قابل توجه است.
وی در 9131 به تدریس ادبیات و فلسفه و روانشناسی در دبیرستانهای تهران پرداخت و در ضمن خدمت موفق به اخذ درجه دکترا در رشته ادبیات فارسی شد و رسالهء خود را در لغات و آثار مولانا جلال الدین رومی،به نام فرهنگ لغات و تعبیرات مثنوی در شش مجلد تدوین کرد که این اثر در سال 7331 از سوی انتشارات دانشگاه تهران منتشر شد.
گوهرین که شاگرد مرحوم استاد علامه بدیع الزمان فروزانفر بوده و رساله دکتری وی در شرح لغات و تعبیرات مثنوی را به اشاره و زیرنظر آن عالم جامع گردآورده و تدوین کرده بود، سیر حرکت استکمالی خود برای فهم اصطلاحات و غوامض فرهنگ عرفانی و تصوف را توضیح میدهد که: «در تاریخ تصوف و آثار مشایخ این فرقه مشاهده میکنیم که هرچه زمان جلوتر میرفت،اصطلاحات آنان پیچیدهتر و مرموزتر میشد و اغلب بهصورت رمز و ایما درمیآمد تا آنجا که درک مفاهیم بسیاری از آنها بدون مطالعه امکانپذیر نیست»(ص 511).
اما در هر صورت برای خود حصر زمانی خاصی در نظر گرفته و مینویسد: «اما طرز تنظیم و تدوین کتاب چنان است که در جمعآوری اصطلاحات صوفیان از قدیمترین آثار موجود این طایفه تا قرن هفتم هجری که زمان زندگانی پربرکت مولانا و آثار گرانبهای او،از جلمه مثنوی معنوی،است بسنده کرد."