چکیده:
پس از سخنرانی تاریخی ژنرال محمد ایوب خان در 1962 در شهر کویته، درباره احداث کنفدراسیون مشترک ایران و پاکستان و افغانستان، واکنشها و تفسیرهای گوناگونی بر پا شد. علایق مشترک تاریخی و فرهنگی این سه کشور و وضعیت سیاسی منطقه در دهه 1960 تاثیر بسزایی در سر برآوردن چنین پیشنهادی داشتند
خلاصه ماشینی:
"ب)نطق ژنرال ایوب خان در کویته و انعکاس آن در فضای سیاسی جهان و منطقه رادیو کراچی در اخبار بامدادی 7 اوت 2691،برابر با 61 مرداد 1431 خبری را به شرح زیر اعلام کرد: «رئیسجمهور پاکستان اظهار داشته است باید بین پاکستان،ایران و افغانستان روابط نزدیکتری برقرار گردد،تا این سه کشور از لحاظ داخلی مرفه و از لحاظ خارجی محفوظ باشند.
آرام»71 بهدنبال این تلگراف محمد ذو الفقاری،سفیر ایران در کابل،در روز 81 مرداد گزارشی برای وزیر امور خارجه فرستاد و در این گزارش درمورد ملاقات خود با سردار محمد نعیم خان، وزیر امور خارجهء افغانستان و واکنش وی در برابر نطق رئیسجمهور پاکستان توضیحاتی را به شرح زیر ارسال داشت: «پیرو تلگراف رمز شمارهء 29 به استحضار میرساند: دیروز عصر از وزارت امور خارجهء افغانستان به اینجانب اطلاع دادند که والاحضرت وزیر خارجه میخواهند فورا مرا ملاقات کنند.
گزارش 12 مرداد سفیر ایران در کابل به عباس آرام،وزیر امور خارجه،بیانگر واکنش سفرای آمریکا و هند نسبت به این مسأله میباشد که متن آنرا در اینجا میآوریم: جناب آقای آرام،وزیر امور خارجه چنانکه طی تلگراف رمز شمارهء 39 به استحضار رسید،نطق ایوب خان در کویته در محافل سیاسی کابل اثر سوئی داشته است و کلیهء نمایندگان سیاسی خارجی که با اینجانب صحبت کردهاند،این اظهارات را بیموقع میدانند و معتقدند که با این نطق کار التیام روابط پاکستان و افغانستان-که در اثر مسافرت اعلیحضرت همایون شاهنشاه امید زیادی به آن میرفت-بسیار مشکل شده است."