مک لوهان، جوانان و ادبیات

"(که بی‌شک مک لوهان از این دسته نیست)چنین احساس می‌کنند که اشخاص‌ کتاب‌پرست،کتابخوانی را در زندگی جایگزین تجربه می‌سازند،و بیم دارند که‌ مبادا کتاب جانشین زندگی شود ولی من پیوسته چنین دریافته‌ام که بدون آنکه‌ چیزی را جانشین زندگی کنم،کتابخوانی زندگیم را وسعت بخشیده و چاشنی‌زده، بینش مرا گسترش داده و با عرضهء طنین‌ها و انعکاس‌ها و ایجاد ارتباط به تجربیاتم‌ عمق بخشیده است بطوریکه خود را ملزم می‌بینم پیوسته از این اعتقاد ای. پس از 0752 سال،کسانی که اشعار وی را بزبان اصلیش می‌خوانند، سلیقهء حیرت‌انگیز وی را در انتخاب کلمات می‌ستایند،هیجاناتش را حس می‌کنند و از سادگی دشوار و بی‌پیرایه و در عین حال وسعت زبانش در شگفت می‌شوند-آیا داریم کسانی را که بتوانند کلمات را با همان سادگی،جامعیت و بار عاطفی بکار گیرند؟ از کتابهایی که کودکان سالهاست می‌خوانند می‌توان اشاره‌ای داشت به‌ رابینسون کروزوئه(9171)،سفرهای گالیور(6271)،آلیس در سرزمین عجایب‌ (5681)،زنان کوچک(8681)،و پینوکیو(3881)،آیا هیچیک از کتابهایی‌ که در سی سال اخیر برای کودکان نوشته شده آن قدرت را دارد که تا صد سال آینده‌ دوام یابد؟البته این سئوال برای آنها که کار خود را جدی می‌گیرند و صرفا بخاطر پول نمی‌نویسند مطرح نیست. هر زمانی کتابی را که معتقدم حقیقتا برای بچه‌ها عالی‌ است تمام می‌کنم-و البته آنها را می‌خرم و در قفسهء مخصوص قرار می‌دهم-با خود می‌گویم‌"این یکی بدون شک دوام خواهد یافت. بدون شک‌"ولی که می‌داند؟ فقط آینده!البته اگر بخت یاری کند و مارشال مک لوهان هم در این اعتقاد راسخش دچار اشتباه شده باشد که دوران اعتبار آثار مکتوب سرآمده است و باید در صندوقچه‌ها مدفونشان کرد و سنگ قبرشان را نوشت."