چکیده:
ارجاع ندادن برخی از پژوهشگران به آثار معاصران خویش، از آسیب های جدی در عرصه پژوهش به شمار می رود. این کسان به دلایلی از نام بردن نوشته های محققان هم روزگار خود می پرهیزند. عمده دلایل عدم ارجاع به معاصران عبارت اند از: 1. بی خبری، 2. بی اعتمادی، 3. رقابت، 4. نفرت، 5. ملاحظات دوستانه، و 6. خودبزرگ بینی. این کار با هر انگیزه ای که صورت بگیرد، افزون بر آنکه از نظر اخلاقی خطا است، در درازمدت به فقر علمی می انجامد و موجب داوری منفی دیگران می شود و پیامدهایی دارد که به سود هیچ کس، حتی کسانی که دست به این کار زده اند، نیست. برخی از پیامدهای چنین رفتاری عبارت اند از: 1. آغاز از صفر، 2. کلی گویی، 3. عدم ارجاع متقابل، 4. فقر عمومی در زمینه منابع، 5. داوری منفی جوامع علمی دیگر، و 6. بدنام شدن کسانی که این شیوه را دنبال می کنند. به همین سبب لازم است که محققان در عرصه پژوهش، ملاحظات شخصی خود را کنار گذاشته، به معاصرانی که آثاری جدی تولید کرده اند، ارجاع دهند. این کار چه با معیارهای منفعت طلبانه بررسی شود و چه با معیارهای اخلاقی، به سود محققان و جامعه علمی است.
Refrainment of some scholars from quoting their contemporaries in their writings is among serious impediments of the field of research. Due to somereasons، they refrain from quoting their contemporary scholars. The main reasons for refraining from quoting the contemporaries are:
1. Unawareness;
2. Mistrust;
3. Competition;
4. Hatred;
5. Friendly considerations; and
6. Self-aggrandizement. Due to whatever reason that it may take place، besides being ethically wrong، it will lead to scientific poverty and negative judgment of others in the long run، with consequences that are not in the interest of anybody including those who commit such acts. Some of the consequences of such acts are: 1. Beginning from square one، 2. Generalization; 3. Lack of mutual reference; 4. General poverty in the field of references; 5. Negative judgment of other scientific communities; and 6. Defamation of those who use such methods. Hence it is obligatory on the part of researchers to set aside their personal considerations and quote their contemporaries who have produced serious works. This procedure، either on the basis of utilitarian criteria or ethical values، is in the interest of researchers and the scientific community.
خلاصه ماشینی:
"در سنت اسلامی از گذشته این نکته مسلم به شمار میرفت که پژوهش و نگارش به معنایورود به سنتی دیرپای است و کسی که قلم به دست میگیرد،خواهناخواه در دل سنتی قرارمیگیرد که پیش از حیات او آغاز شده و پس از مرگش نیز به زندگی خود ادامه می دهد.
پاسخ شریف رضی آن بود که:«سوک سرود من درباره فضل او است»(ابن خلکان،[بیتا]،ج 1:54-53) نمیتوان از پژوهشگران و نویسندگان خواست که با کسی دشمنی نداشته باشند،اما میتوانانتظار داشت که آنرا در عرصه تحقیق و نگارش دخالت ندهند و همواره این دستور اخلاقیقرآن را پیش چشم خود داشته باشند: {/یا ایها الذین آمنوا کونوا قوامین لله شهداء بالقسط و لا یجرمنکم شنان قوم علی ألا تعدلوااعدلوا هو أقرب للتقوی؛/}ای کسانی که ایمان آوردهاید،برای خدا،حق گفتن را بر پای خیزید وبه عدل گواهی دهید.
همچنان میتوان دلایل متعدد دیگری را برای عدم ارجاع به معاصران خود یافت و در ایننوشته گنجاند،لیکن همه این دلایل به دو دلیل اصلی برمیگردد:نخست فقر علمی نسبتبه یافتهها و تحقیقات جدید،و دوم ضعف اخلاقی در عرصه تحقیق و اسیر خود بودن تا حدیکه به حوزه تحقیق زیان میزند.
طبق این قاعده،که قاعده زرین نامیده میشود،و عامترین قاعده اخلاقی جهان است و ادیانو مکاتب اخلاقی گذشته و حال آنرا پذیرفتهاند(اسلامی،1386 ب)،میتوان قاعدهای به اینصورت به دست داد:من دوست ندارم،دیگر محققان و نویسندگان از ارجاع دادن و استناد بهآثار من،به دلیل سن،موقعیت اجتماعی،مسائل شخصی و دلایل غیر علمی و نامرتبط خودداریکنند."