چکیده:
معرفی چگونگی آفرینش جسمانی انسان و نیز نحوه وجود او در دوران پس از مرگ در آموزه های دینی، هماره از موضوعات مورد توجه و بحث انگیز دینداران و علاقه مندان این مباحث بوده است.بر اساس تعالیم صریح متون وحیانی اسلام (قرآن و احادیث معصومان) خداوند، خلقت جسم بشر (حضرت آدم و نسل های پس از وی تا قیامت) را پیش از آفریدن اندام و اعضای آنان، با خلق وجودی بذر مانند به نام بدن ذره ای از خاک برای یکایک آنها آغاز کرده است که پس از طی مراحلی خاص به پیکره حضرت آدم و نطفه و جنین و بدن انسان های نسل وی (بدن مادری) تبدیل می شود. اما افزون بر این دو بدن خاکی، انسان بدن سومی نیز به نام بدن مثالی دارد که از ماده ای بسیار لطیف، و به تعبیری از وجودی انرژیک، آفریده شده است که در شرایط معمول، قابل احساس و مشاهده نیست. بدین ترتیب، انسان در زندگی دنیایی دارای سه بدن است. اما پس از مرگ، بدن مادری می پوسد و تجزیه می شود، ولی بدن ذره ای در خاک باقی می ماند و روح انسان، تنها با بدن مثالی، عالم برزخ را سپری می کند و سپس در قیامت از همان بدن ذره ای، دو باره بدنی خاکی برای هر فرد خلق می شود و با تعلق روح به آن زنده و در صحنه قیامت حاضر می شود.
خلاصه ماشینی:
"کیفیت شکلگیری بدنهای اخروی به دست میآید،این است که همانگونه با نزول باران،بذر گیاهدر دل خاک،مواد لازم را جذب و به تدریج رشد میکند و پیکرۀ آن شکل میگیرد،در قیامت نیز خداوند،پس از آنکه با نفخ صور اول،هرگونه حیاتی را بهطور مطلق بر روی زمین از بین برده است،بافرستادن بارانی خاص،-که در برخی روایات،باران حیات یا آب حیات خوانده شده است-زمین مرده رادوباره بارور و حیاتپذیر میکند و طینت اولیه و بدن ذرهای هر انسان-که برخلاف بدن مادری بهقدرت الهی از تجزیه و تلاشی مصون مانده است-همانند بذری انسانی مواد خاکی را در بستر زمین بهخود جذب مینماید و به مرور،پیکرۀ آدمیان در زیر خاک کامل میشود و سپس در اثر نفخ صور دوم وزلزلۀ حاصل از آن،به تعبیر قرآن و حدیث،خاک زمین از روی آنان شکافته میشود و بدنشان بیرونمیافتد و با دمیده شدن روح زنده میشوند و در صحنۀ محشر حضور مییابند.
آدمی دوران پس از مرگ را نه با روح مجرد به تنهایی و نه با بدن مادری و ذرهای،بلکه با تعلق روح بهبدن مثالی سپری میکند و این بدن محور اصلی فعالیتهای روح،نه تنها در خواب،بلکه در عالم برزخاست و ابدان مادری و ذرهای در این فعالیت برزخی نقشی ندارند و هر دو در دل خاک جای میگیرند؛بااین تفاوت که بدن مادری میپوسد،تجزیه میگردد و به ذرات خاک بدل میشود و هویت جمعی خود رابه عنوان پیکر یک انسان خاص از دست میدهد،ولی بدن ذرهای،یا به علت ساختار فیزیکی و شیمیاییخاص خود و یا به اعجاز الهی،از تجزیه و تلاشی تا قیامت مصون است و هویت وحدانی آن در مقام بدناصلی باقی میماند تا بار دیگر اندام انسان براساس آن آفریده شود."